DAS GESCHLECHTLEBEN

chania propało. — Ta szo take, ja ny pojmu ńiczoho. — Ta ot szo: Mij czołowikteper bude uznawaf, chto do mene prychode. — Таке! czohoż win rańiszny znaw, a teper uzna? — Tak win kupy w u sałdata taku ptyciu, kotrawse rozkaże, szo my tut budym robyf. — A my jiji, dawaj, ubjem i zakynym.Ńi, jak że ce możno, ubjem, tak bude dumaf, szo my naroszne ubyły, szobny rozkazu wała. — Ta ce pochoże brechnia, hołuboczko moja, ce win tebeobmanyw, szob ty bojałaś. — Ńi, sokołyku mij, ce prawda. Sałdat jomu pokazuwaw,i ona jomu odwityła. Ja chocz i w kuchny buła, a wseż takymylkom poczuła, szo wony szoś pyrysziptuwałyś i zhaduwały pro nas. — Otbisowa ptycia, jak żegnam teper buty? — Ta szoż, teper rozpraszczajim siataj hod’i. — Ta mińi żal z toboju, hołubko, rozstawaćcia; mińi wse taky nywiryćcia, szo wona umije roskazuwat Anu dawaj, sprobujim, szo wonaskaże nam. — A czym że my sprobujim? — Ta podratuj jiji swojeju, ot myi pobaczym, szo wona, pońiina szo nybud’, czy ńi. — Żinka pidniała płachitiai poczała sowu dratuwaf. Sowa wse syczała, a dali zrazu, jak porchne, copjiji za pyzdu. Uczypyłaś kychtiamy za wołośiń i za semena taj wysyf. Tatak uczypyłaś, szo ńijak ny odirwysz. Nu, szo tut robyf? Odirwaf jiji, dużebude bolacze, bo wona tak okarjaczyła, szo pryjdyćcia wmisfi z semenomodirwaf. Odrizaf sowi nohu, czołowik uzna, upjef höre. Diaczok tod’i myrszcziwyjniaw iz sztaniw swoho, pidijszow pobłyżcze i dawaj manyf sowu dosebe, szob wona brosyła żinku, a kynułaś do joho i szob w toj myf, koływona brose pyzda, myrszczi schowąf chuja. I sowa ostałaś by ńi pry czom.Diaczok pidstupyw iszczę pobłyżcze i staw wodyf swojim pyryd sowynymnosom. Sowa zyrkała, zyrkała, to na prawo, to na liwo, a dali wyłuczyłataku minutu, szo diaczok wystawy w chuja pobłyżcze: Cop, jak raz za kineć,tak i wpjałaś kichtiamy w hołowku. Win tod’i smyk, smyk, a sowa iszczędużcze, jak ścipyła swoji łapy tak, szo ńijak ny możno buło wyrwaćcia. Wonytod’i stojaf i dywlućcia odyn na druhoho, ta pokrichtujuf od boli. A sowaskliszczyła jich i ny puska i wse rawno, jak skowała chuja z pyzdoju. Diaczokz lubownyceju stojaf i mirkujuf. Szoż tut robyf? Odrizaf nohy, czołowikuzna. Rwonućcia tak, szob sowu rozczachnuf, bolacze zdorowo bude, towona wweś jichnyj potroch z когіпіащ wydere. I tak wony stojały czasiw zdwa, koły czujuf, u worota stuka mużyk. Tut uże wony wybrosyły wse zhołowy, ny stały wyhaduwaf, jak łuczcze, a myrszczi wziały niż i odrizałysowi nohy. Diaczok z odnoju nohoju podaw sia do domu, a żinka z druhojuostałaś u sebe doma. Żinka wyskoczyła, widczynyła czołowikowi worota. Winńiczoho ny zna, ide sybi z proch woła. A wona pobihła w pyrid, lahła napiczi i łyżyf ńi żywa, ńi mertwa. Duma sybi: Teper wse rawno uzna, propadafmińi. — Uwichode czołowik u chatu, żinka łyżyf na piczi, a sowa walajićciapid ławoju. Lisnyk myrszczi kynuw sia do sowy. Hlad’, a w nejinih nyma. Win tod’i do żinky: Chto ce sowi nohy odrizaw? — Ja ny znaju.— Ta jak że ty ny znajisz, tyż doma buła. — Ta wona pochoże taka j buła.— Tak ńi, wona buła z nohainy. — Ta to tybi tak pokazałoś. — Czołowikzamowczaw, duma sybi: Może j sprawd’i w neji taki buły nohy, bo ja pyJnony prydywlaw sia do neji. — Czołowik śiw, poweczerjaw i poliż na picz dożinky spaf. Połeżaw trochy i poczaw do neji pryłabuzniuwaćcia. Wona nychofiła, odpychała joho od sebe, odmohałaś to tym, to druhym. A win odnolize, nastojczywo trebuje; chocz trisny, a dawaj. A wona baczę, szo od johony odbaraskajisz sia, lahła. Czołowik kynuw sia tudy, aż tam szoś szkrjabc.Podrjapaw sybi wsiu hołowku. Kynuw sia tudy rukoju, obszczupaw, aż tam