Bekijk het PDF bestand.

Jeremia 32 : 17. UITLEG. 101
goddelijk bevel gesloten; wat mag hij op grond daarvan hopen? Mag
hij hopen, dat hij het nog beleven zal, dat het zoo even gekochte stuk land
voor hèm nog vruchten afwerpt? Dat er een terugkeer uit de ballingschap
en een herstel van het maatschappelijk leven komen zal, dat heeft hij
van zijn God gehoord, dat weet hij wel. Maar mag en moet hij nu voor
zijn eigen persoonlijk leven daarmee nog rekenen? Bij Jeremia, die
zich zoo geheel geeft en zich zoo volkomen in de ziel laat lezen, behoeft
de mededeeling van dit gebed aan Baruch geen verwondering te
wekken.
17 Jeremia begint zijn gebed met de belijdenis van Gods almacht; voor
Hem, den Schepper, is inderdaad niets te wonderlijk, niets onmogelijk
(Gen. 18 : 14; Job 42 : 2; Zach. 8 : 6; Matth. 19 : 26; Mark. 10 : 27;
18 Luk. 1 : 37; 18 : 27). Die almacht Gods blijkt uit zijn genade aan
duizenden, d. i. het verste nageslacht (Ex. 20 : 6; 34 : 7; Deut. 5 : 10)
en uit zijn vergelding aan de kinderen van de schuld hunner vaders.
Daarom roept Jeremia hem aan als „groote, sterke God" (Dent. 10 : 17),
wiens naam is HEER der heirscharen, d. i. die met recht den naam draagt
van HEER der heirscharen, Oppermachtige. „Groot van raad", d. i.
wijs om zijn plan te maken (Jes. 9 : 5; 28 : 29), en „machtig van daad",
in de volvoering van die plannen, is Hij. Hij ziet alles, wat de menschen
doen (16 : 17; 2 Kron. 16 : 9; Job. 31 : 4; 34 : 21; Spr. 5 : 21; 15 : 3;
Zach. 4 : 10). Doordat God alles ziet, kan Hij ook ieder naar recht ver-
20 gelden (17 : 10). Van het algemeene gaat het gebed nu tot het bijzondere
over: die God heeft zijn almacht getoond door teekenen en wonderen
(Deut. 4 : 34; 6 : 22; 26 : 8; Neh. 9 : 10), te beginnen met de verlossing
uit de Egyptische slavernij onder Mozes. Zoowel aan Israël als
buiten dit speciaal terrein; men denke aan de genezing van Naman,
den Syriër. Daardoor heeft God zijn roem gevestigd (Gen. 11 : 4; Jes.
21 63 : 12, 14). Hij heeft Israël, zijn volk, uit Egypte geleid (Ex. 6 : 6)
met teekenen en wonderen, Hij heeft zijn groote macht doen blijken,
zoodat andere volken gingen vreezen voor Israëls God (Ex. 15 : 14-16;
22 Deut. 2 : 25; Joz. 2 : 9-11; 5 : 1). Zoo heeft de HEER hun het land
gegeven, dat Hij bij eede aan de vaderen had beloofd (Gen. 12 : 7;
13 : 15; 15 : 7; 18; 17 : 8; 24 : 7; 26 : 3, 4; 28 : 4; Ex. 32 : 13;
Deut. 34 : 4; Ps. 105: 11; Ez. 47 : 14; Hand. 7 : 5; Gal. 3 : 16), een
zeer vruchtbaar land (vgl. 11 : 5 met den Uitleg). In het gebed van Nehemia
(Neh. 9 : 22-35) zijn de gedachten van Jer. 32 : 22, 23 breeder
uitgewerkt; dáár, op dat historisch moment, volkomen begrijpelijk.
Jeremia echter spreekt alleen uit, wat er nu bij hem omgaat: hij denkt
aan Gods rechtvaardig oordeel. Hoe vreeselijk het ook is — wat nu zijn volk
overkomt, is volkomen verdiend door de ongehoorzaamheid aan God
(11 : 8). ZOO ver is het nu: de straf gaat zich voltrekken! Een belegerde
stad werd met aarden wallen omringd (6 : 6; 33 : 4; 52 : 4; 2 Sam.