Bekijk het PDF bestand.

Jeremia 45 : 1. UITLEG. 133
Opmerkelijk is de overeenstemming tusschen dezen gang van zaken
en de profetie van Jeremia. Want deze voorspelde niet, dat Hofra zou
vallen in de handen van Nebukadrezar, maar „van zijn vijanden, van wie
hem naar het leven staan". En deze voorspelling is des te opmerkelijker,
wanneer wij weten, dat Herodotus Apriës den gelukkigste onder
de vroegere koningen noemt (II 161) en van hem vertelt, dat hij gezegd
zou hebben: zelfs geen god zou hem de regeering kunnen ontnemen
(II 159). Met deze gegevens begrijpen wij, hoe juist dit profetisch woord
werkelijk het karakter van een teeken droeg: wie zou zulk een treurig
eind van een gelukskind als Hofra verwacht hebben?
ANTWOORD DES HEEREN OP BARUCHS KLACHT, H. 45.
45 1 Dit hoofdstuk brengt ons in het vierde jaar van Jojakim, waarin de
profeet ook opdracht kreeg, zijn profetieën te boek te stellen. Wij worden
verplaatst in de werkkamer van Jeremia en zijn secretaris; Jeremia
dicteert, Baruch schrijft op. „Deze woorden" zijn de woorden van de
boekrol (H. 36). H. 45 heeft eerst in ander verband gestaan en is na de
teboekstelling van H. 37-44 door Baruch achter dit deel gezet. Zoo werd
de geschiedenis van Jeremia één geheel, zonder door deze episode onderbroken
te worden.
De bescheiden dienaar van den profeet geeft hier een confessie van
zichzelven. Niet om zichzelven te verheerlijken: hij is door zijn meester en
2, 3 vriend berispt om wat er leefde in zijn hart. Hij klaagt over zijn moeilijk
leven. Hij had het toch al niet gemakkelijk als dienaar van den eenzamen
Godsman; maar nu, nu hij al die profetieën op schrift stelt, nu ziet hij de
toekomst in al haar vreeselijkheid. Oordeel, ondergang, dood, dáár loopt
het met het volk op uit --- en wat zal er van hemzelf worden? Het was
op dat oogenblik bij Baruch als bij de discipelen van Christus, toen zij
voor het eerst een voorgevoel kregen van het einde: „zij waren verbaasd
en hem volgende, waren zij bevreesd" (Mark. 10 : 32).
4 Wat is nu het woord Gods voor Baruch? Allereerst dit: hij had beter
moeten beseffen, waar het om ging. God moet ziin eigen volk, dat Hij
5 zelf gevormd heeft, gaan vernielen. Mag Baruch dan voor zichzelf iets
groots verwachten? Had hij dan wel aan zichzelf mogen denken? Neen,
het oordeel is onvermijdelijk, dat staat vast. Maar nu wil God toch aan
Baruch een belofte geven: hij zelf zal gespaard worden, niet alleen waar
hij op dat moment is, maar overal, waar hij komen zal. Laat dát hem
genoeg zijn!
Uit H. 37-44 zien wij, dat Baruch met Jeremia naar Egypte is
gegaan. Zoo is de hem gegeven profetie, te midden van alle gevaar,
vervuld.