Untitled - Stichting Papua Erfgoed

oerwoud van Nieuw-Guinea leeren! Kapitein Becking heeft
eens in het Moejoegebied een aardig snapshot van een
groepje „dampende" dames gemaakt.
De werklust der verschillende stammen loopt nogal
uiteen. De Moejoe- en Kaoh-Papoea's zijn het vlijtigst, de
Mandobostammen voelen er veel minder voor arbeid
te verrichten, terwijl de Djaer- en Mappi-Papoea's grenzenlooze
luiaards zijn. De eerstgenoemden werken reeds vele
jaren op den post en hebben ook een aandeel in den bouw
van het nieuwe kampement gehad.
Einde 1933 gelukte het luitenant Schollen voor het
eerst een groepje Djaer- en Mappi-Papoea's aan den arbeid
te krijgen. Zij mochten tegen een flinke belooning, in den
vorm van rijst en tabak, atap gaan vlechten. Het werk schoot
echter zeer langzaam op en zij kwamen voortdurend om
tabak „in voorschot" zaniken. Op een gegeven moment hadden
zij er blijkbaar genoeg van en was de troep plotseling in
het bosch verdwenen.
De Kaja-Kaja's voelen zich doorgaans op de nederzetting
onder de hoede van de „Kompenie" volkomen
veilig. In het bosch zijn zij echter vaak eikaars grootste
vijanden, en al vertoeven te Tanah-Merah de meer
vredelievende elementen, namelijk die uit de Moejoe-,
Kaoh- en Mandobostreek, toch trekken ook dezen in de vrije
natuur nog weieens tegen elkaar te velde.
De meest gevreesde wilden zijn evenwel de reeds
genoemde Djaer- en vooral de Mappi-Papoea's. Als de leden
dezer stammen aan den post een visite kwamen brengen, die
meestal met een soort massazang gepaard ging, hokten alle
anderen angstig te zamen en trachtten de burgers en militairen
op luidruchtige wijze te overtuigen van de „verdorvenheid"
der bezoekers. Tegen belooning van tabak gaven de Mappi- en
Djaerbarbaren dan veelal, onder begeleiding van tromgeroffel,
een krijgsdans ten beste, waarbij zij luid zingend of gillend,
met hun pijlen, speren en schilden om zich heen zwaaiend,
in de rondte sprongen.
Zoo'n krijgsdans „op commando" werd echter vaak nogal
lauw uitgevoerd, vooral wanneer deze op het heetst van
den dag plaats had. Men huppelde dan maar wat op en
neer en zong hierbij op een eentonige wijs de woorden:
114