Untitled - Stichting Papua Erfgoed

In vroeger jaren was in Zuid-Nieuw-Guinea uitsluitend
de missie werkzaam, terwijl sedert eenigen tijd ook de
zending daar is doorgedrongen. Eertijds werd de scheiding
tusschen beider invloedssferen door de Mimikarivier aangegeven,
met dien verstande, dat de Vogelkop en de
Noordkust van Nieuw-Guinea aan de zending waren
toegewezen en geheel Zuid-Nieuw-Guinea onder de missie
ressorteerde. In latere jaren is deze grenslijn echter vervaagd,
met het gevolg, dat nu feitelijk overal op Nieuw-Guinea
een dubbele zending plaats heeft.
Ook op Tanah-Merah konden wij hiervan het een
en ander waarnemen. Was er tot aan 1933 uitsluitend
een Protestantsch kerkje op den post en kwam de pastoor
slechts nu en dan een mis lezen, tegen het einde van dat
jaar werd op de nederzetting eveneens met den bouw
van een Katholiek kerkje begonnen. Wij kregen niet lang
hierna een aantal Protestantsche en Katholieke Papoea's
op de negorij en het was de moeite waard deze menschen
eens over de Christelijke religie te hooren discussieeren. De
Protestantsche Papoea hield vanzelfsprekend een „pleidooi"
voor Luther, terwijl zijn Katholieke collega bij hoog en
laag zwoer, dat Luther maar een „ketter" was. Men bedenke
hierbij, dat de heeren in kwestie maanden geleden nog geen
broek aan het lijf hadden! Een groot geluk is het, dat deze
Papoea's, tot heden althans, ongeacht hun religie, goede
vrienden met elkander zijn gebleven.
Op een goeden dag vroeg mijn tuinjongen Jacob mij,
of hij Katholiek mocht worden. Ik antwoordde hem, dat
hij daarin geheel vrij was, mits hij zijn werk naar behooren
bleef vervullen. Wij hadden namelijk te Tanah-Merah al
meermalen de onaangename ervaring opgedaan, dat een
bekeerde Papoea in het werk onbruikbaar werd, want nu was
hij immers Christen, dus de broeder van den Europeaan
geworden en behoefde daarom niet meer „zoo hard" te werken!
Jacob zou dus Katholiek worden! Nog dienzelfden avond
kwam hij mij echter mededeelen, dat hij zich bedacht had
en toch maar liever tot het Protestantisme wilde overgaan.
Dat klonk mij wel wat vreemd in de ooren en ik liet hem
zijn hart eens bij mij uitstorten. „Ja toewan", zei hij
tenslotte, „bij den broeder krijg je alleen wat rijst, maar bij
den goeroe valt er bovendien weieens een vischje af!"
144