Untitled - Stichting Papua Erfgoed

dag door een kijker zien en verwachtte hiervan wonderen.
Het resultaat was echter, dat een der ouderen zich al spoedig
van het instrument meester maakte en er doodbedaard,
zonder eenig teeken van verbazing, mee in de rondte keek,
alsof hij dit reeds jaren had gedaan.
Zoo demonstreerde de Digoelcommandant hun ook eens
een flashlight. Eerst waren zij een oogenblik angstig
er door beschenen te worden, toen begonnen zij er mee te
spelen en tenslotte vonden zij het heel gewoon. Zij hadden
er al spoedig een uitleg voor gevonden: in deze huls hield
namelijk de blanke toovenaar een stukje zon gevangen en
bij een druk op den knop schoten de stralen er uit !
Voor een grammofoon toonden zij evenwel altijd
groote interesse. Dat deze een menschelijk stemgeluid kon
voortbrengen, vonden zij wonderbaarlijk en zij verklaarden
dit door aan te nemen, dat er een „mannetje" in verborgen
moest zitten.
Ook voor den bioscoop interesseerden zij zich buitengewoon,
ondanks het feit, dat zij totaal niet begrepen,
hoe zich daar levende wezens op een wit doek konden
voortbewegen. Het bestuurshoofd van Boven-Digoei had
Een „zacht" sluimerende grijsachtige oude heer.
(Missiefoto van pastoor Hoeboer).
137