Untitled - Stichting Papua Erfgoed

zich af, waarom de eersten de voorkeur verdienen boven
hen. Daarenboven leidt het huidige systeem, waarbij het
Inheemsche Bestuur de bannelingen voor repatrieering
aanbeveelt, onverbiddelijk, ook bij volkomen betrouwbaarheid
van dit Bestuur, tot vleierij, laster en verraad.
Het verblijf te Boven-Digoel kan op bijna honderd
procent der geïnterneerden een goede uitwerking hebben,
doch dan moet men hen daar den noodigen tijd laten vertoeven,
vooral ook, opdat zij elkander in het kamp eens goed zouden
kunnen leeren kennen. Zendt men hen te spoedig terug, dan
bereikt men hoogstens, dat zij met andere onruststokers in de
deportatiekolonie een oppervlakkig contact hebben gehad en
veelal nog vol van hun politieke ideeën, ja zelfs eventueel
nog onverzoenlijker geworden, huiswaarts keeren. De
Regeering kan in dit geval het geld, dat zij voor het
interneeringsoord uitgeeft, beter besteden.
In de tweede plaats zou het ten zeerste aanbeveling
verdienen, dat iedere teruggezonden banneling, die zich
aan hernieuwde politieke agitatie schuldig maakt, voor
levenslang naar Tanah-Tinggi verbannen wordt. Een
paar voorbeelden zouden voldoende zijn om de andere
ex-geïnterneerden van een dergelijke recidive te weerhouden.
In de derde plaats zou het wenschelijk zijn, dat het
bestuurshoofd te Tanah-Merah eigenmachtig gedeporteerden,
die op den post een provoceerende houding aannemen, naar
Tanah-Tinggi kan verbannen. Er is immers tot op heden een
omslachtige procedure noodzakelijk voor het verkrijgen van
toestemming tot de zoogenaamde „interneering in den tweeden
graad", welke slechts door de Ned.-Indische Regeering kan
worden verleend. Zoo is het ook eens voorgekomen, dat de
gouverneur der Molukken tegen een voorstel tot interneering
in den tweeden graad, door een assistent-resident
van Boven-Digoel gedaan, bezwaren opperde. Hoogere autoriteiten
zijn nu eenmaal niet in staat op zoo'n grooten afstand
over deze plaatselijke toestanden zuiver te oordeelen en men
kan de oplossing hiervan daarom beter aan den plaatselij ken
bestuursambtenaar overlaten.
Tenslotte werd het voor een goede discipline en
stemming in het interneeringskamp noodzakelijk geacht,
dat alle naturalisten en de saboteurs onder de werkwilligen te
Tanah-Merah onverwijld door het plaatselijk bestuurshoofd
198