Untitled - Stichting Papua Erfgoed

een cello, mandolines en gitaars aangekocht. Indien men
evenwel bedenkt, dat zelfs de moderne Digoel-jazzband van
1934, die bij alle mogelijke feestelijkheden werd opgetrommeld,
wat haar prestaties aanging, nog in een zeer foetaal stadium
verkeerde, behoeft men niet te vragen, wat het effect in die
eerste jaren moet zijn geweest,
Eenigen tijd na de oprichting der band was het kamp
in zak en asch, omdat de drum zoek was, en al spoedig
bleek, dat de voorzitter der coöperatie dit muziekinstrument
bij terugkeer naar Java maar had „meegenomen".
Daar de bannelingen blijkbaar niet moede werden zich
ïn het vereenigingsleven te bewegen, rezen bovendien allerlei
andere genootschappen als paddenstoelen uit den grond.
Jammer echter, dat ook deze bijna alle ephemeer bleken; men
begon altijd met veel drukte en uiterlijk vertoon iets op te zetten
en na eenigen tijd hoorde men er niets meer van. Zoo vormde
men onder meer te Tanah-Merah een „Operavereeniging
Oriënt", een „Muziek- en Operavereeniging Liberty", een
Soendaneesch tooneelgezelschap„Penglipoer Hati"(verpoozing
van den geest), een „Ketoprak Vereeniging" (Javaansch
tooneel), een „Wajang Orang Vereeniging" (Javaansche
dansvereeniging) en een „Pentjak (vecht) Vereeniging".
182
Een ,,Wajang Orang"-repetitie, vlak voor een groote uitvoering.