Untitled - Stichting Papua Erfgoed

mijn weigering zóó teleurgesteld waren, dat zij al spoedig als
reactie hierop, onder den rook van Tanah-Tinggï, een overval
pleegden op de drie Papoeagidsen, die hen op Tanah-Merah
hadden gebracht, welke laatsten letterlijk een kopje kleiner
werden gemaakt. De voor dezen sneltocht uitgevonden militaire
strafexpeditie kon een paar daders te pakken krijgen, die een
gevangenisstraf van eenige maanden moesten ondergaan,
hetgeen voor een woudbewoner het ergste is wat hem kan
overkomen. Bovendien brachten de soldaten de drie gesnelde
koppen als bewijsmateriaal naar Tanah-Merah mede.
Het contact, dat met de ten Oosten van Tanah-Merah
wonende Papoeastammen reeds langen tijd vrij bevredigend
was, is ook met een deel der Papoeabevolking
ten Westen van de nederzetting in den loop der jaren
intensiever geworden. Ten tijde van mijn verblijf te Boven-
Digoel waren laatstbedoelde Papoea's nog vrij schuw. Het
Zal ïn begin 1933 geweest zijn, dat ik op bezoek kwam bij
een stam der Djaer-Papoea's, die ten Zuid-Westen van onze
kolonie wonen, en onder hen een hevige uitbreiding van
framboesia tropica waarnam. Ik probeerde deze junglebewoners
voor een injectiekuur naar het ziekenhuis mede
te nemen, doch al kreeg ik hen tenslotte met een zoet lijntje
op den post, de witte muren van het hospitaal vonden
zij nog te afschrikwekkend en zij weigerden binnen te
treden. Na koppig volhouden had ik hen eindelijk toch
in de behandelkamer gekregen en zelfs waren wij op een
bepaald oogenblik zóóver gevorderd, dat de mantriverpleger
de spuitjes en de steriele neosalvarsanoplossing al
had klaargezet, toen hij met veel lawaai een emaille bekkentje
op den grond liet vallen. Dit deed de heeren zoodanig
schrikken, dat zij subiet, dwars over onze tafel met instrumenten
en fleschjes heen, door het geopende venster naar
buiten sprongen, om er ventre a terre vandoor te gaan. Wij
waren dus wel genoodzaakt op een volgenden inspectietocht
hen in hun bivak te behandelen.
Volgens de mededeelingen van dr. van Aalderen is
sedert begin 1935 het contact met deze bevolkingsgroep zoo
intensief geworden, dat hun zieken thans geregeld op de
polikliniek van het Wilhelmina-Ziekenhuis verschijnen.
Men ziet ook hier weer, hoe de Westersche geneeskunde
langzaam maar zeker het vertrouwen van dit volk weet te
90