Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Wanneer wij de verhouding van de gewezen opstandelingen
tot de Japanners beschouwen, moeten wij bedenken,
dat zeer vele Inheemschen een groot respect hebben
voor de macht van Japan in den Pacific, een macht, die
hun steeds gaarne — o.a. bij een vlootbezoek aan deze
gewesten — wordt getoond. Zij weten, dat, sedert de vroeger
aan Duitschland toebehoord hebbende eilanden in den
Stillen Oceaan in Japansche handen en met duizenden en
duizenden Japansche kolonisten bewoond zijn, het meest
Oostelijke deel van Nederlandsen-Indië min of meer direct
aan Japan grenst.
Verder is hun bekend, dat er, ofschoon officieel niet
meer dan 7000 a 8000 Japanners in Insulinde gevestigd zijn,
een niet te controleeren aantal — voornamelijk als visschers
— op zijn zeeën rondzwalkt. Dan hebben zij ettelijke
malen uit de couranten kunnen vernemen, dat deze visschers,
die voor het overgroote deel uit oud-marinepersoneel bestaan,
niet alleen voortdurend in verboden wateren visschen, doch
ook zeer zelfbewust, ja soms zelfs uitermate ongepast, tegen
de vertegenwoordigers van het Nederlandsche Gezag
optreden, waaruit bij herhaling en afdoende hun geringe
respect voor dit Gezag blijkt.
Bovendien hebben zij in extenso in de dagbladen
kunnen lezen, welke officieele manifesten in Japan zijn
uitgegeven aangaande een „voortgaan" naar het Zuiden —
onder „bescherming" van hun visschers- en oorlogsvloot —
manifesten, die aan vastberadenheid en duidelijkheid niets
te wenschen overlaten.
En tenslotte spelen de in Insulinde, overal verspreid,
wonende Japanners er de rol van weldoener, daar zij de
goedkoopste goederen van de wereld kunnen leveren.
Het is in Indië overbekend, dat vele Inheemsche
nationalisten op een nadere aansluiting bij Japan aandringen.
Ook de Japanners zelf zoeken gaarne met hen contact,
hetgeen b.v. op zeer onkiesche wijze door enkele Japansche
journalisten tijdens de Nederlandsch-Japansche handelsconferentie
in 1934 op Java is geschied. Ook drs. Hatta, die
na zijn bezoek aan Japan wegens politieke agitatie naar
Boven-Digoel moest worden verbannen, werd in Nippon
gevierd en er „de Gandhi van Java" genoemd, evenals
Parada Harahap, de gewezen hoofdredacteur van het
275