Untitled - Stichting Papua Erfgoed

naar Tanah-Tinggi zouden worden gedeporteerd. Indien in
dat geval dus de arbeid voor de kampbewoners te Tanah-Merah
verplicht zou worden gesteld en onder goed toezicht zou
worden verricht, zou de werkcapaciteit daar zeker in belangrijke
mate toenemen en aan al het geluier spoedig een einde komen.
In dit verband dient er op te worden gewezen, dat een
Oosterling op een verbanning, waarbij weinig of niet gewerkt
behoeft te worden, nu eenmaal in het algemeen anders
reageert dan een Westerling; vele Inheemschen vinden
het immers niet eens zoo onaangenaam ergens geïsoleerd
te worden, waar zij practisch van allen arbeid vrijgesteld zijn en
bovendien gratis gevoed worden. Waar de Europeaan juist
door dien lediggang hec meest zou lijden, brengt de doorsnee
Oosterling, in stille berusting en tevreden met dat
nietsdoen, al luierend den tijd door.
Hoever de werkwilligen te Tanah-Merah het overigens
in de „kunst" van saboteeren gebracht hebben, demonstreert
onder meer de volgende ervaring, die de opperhoutvester van
Ambon, van Meurs, omstreeks 1931 te Boven-Digoel opdeed.
Deze had namelij k de opdracht gekregen een boschbouwkundig
onderzoek in de naaste omgeving van den post te verrichten
en den werkwilligen geïnterneerden de ijzerhoutexploitatie
te leeren. Met den assistent-resident werd dan ook overeengekomen,
dat de houtvester op een morgen, in de vroegte
om half zeven, met 45 werkwillige bannelingen, allen met
bijlen gewapend, het bosch zou intrekken.
Toen de heer van Meurs op dat tijdstip op de
afgesproken plaats verscheen, bleek nog geen der bannelingen
aanwezig te zijn. Na lang wachten kwam, vooral niet te
haastig, één „werklustige" geïnterneerde aanslenteren, die
den ambtenaar met een opgewekt: „Good morning Sir,
how do you do