Untitled - Stichting Papua Erfgoed

eens met een smalfilm-camera een opname van eenige
leden van den Djaer-Papoeastam gemaakt, en toen de
rolprent ontwikkeld te Tanah-Merah terugkwam, draaide
hij die op zekeren avond voor hen af. Wij waren allen
zeer benieuwd wat het effect zou zijn. Dit viel eenigszins
tegen en waarschijnlijk hierom, dat de verbazing bij het
herkennen der stamgenooten te groot was. Zij wezen elkander
luid mompelend op het witte doek aan en begonnen eerst
rumoerig te worden, toen hun krijgsdans werd afgedraaid!
Tegen belooning van wat tabak poseerden zij gaarne
voor den fotograaf, en indien men hun naderhand hun foto
liet zien, vonden zij die heel mooi en vroegen haar dan naar
hun bivak te mogen medenemen.
Wat de Papoea's eveneens prachtig vonden, was het
kijken naar goocheltoeren en indien een onzer hun wat voortooverde,
volgden zij dit altijd met groote verbazing en onder
luid gelach. Op een goeden keer vertelde ik hun, dat ik in
staat was een paar tanden uit mijn mond te trekken en
die er naderhand weer in te zetten, welke mededeeling met
hoongelach ontvangen werd. Toen ik hierna een prothese
met twee kiezen uit den mond te voorschijn haalde, vielen
zij haast om van schrik. Zij verzochten allen mij in den
mond te mogen kijken, om er zich van te kunnen overtuigen,
dat de kiezen er inderdaad uit waren, hetgeen werd
toegestaan en waarvan een ieder dankbaar gebruik maakte.
Zelfs wilde een hunner mijn mondholte eens nader met een
viezen moddervinger onderzoeken, voor welke eer ik echter
bedankte. Ook na het inzetten van het gebit was er weer
groote belangstelling. Nog weken hierna kwamen allerlei
wilden mij vragen hun deze tooverij te willen demonstreeren.
Eenmaal had ik bijna voorgoed het vertrouwen mijner
Djaer-logé's verloren. Ik had hen namelijk in mijn werkkamer
gehaald, om hun allerlei nieuws te laten zien, toen zij
plotseling doodstil bleven staan en angstig in een hoek wezen.
Een oogenblik later waren zij gevlucht en stonden op een
eerbiedigen afstand voor het raam opgewonden te praten.
Wat was geschied { Men had in een hoek van de kamer een
studieskelet zien staan. „Dus die gemeene dokter, die
onbetrouwbare booswicht, die hun altijd mededeelde, dat
138