Untitled - Stichting Papua Erfgoed

lucht laten beschrijven, hierbij „Mata Hari" (zon) *)
roepende en daarmede de baan van dit hemellichaam
bedoelende. Willen zij dus „drie dagen" zeggen, dan roepen
zi] ook driemaal achterelkaar „Mata Hari" en beschrijven
hierbij driemaal zoo'n boog met de hand. Het begrip „uur"
kennen zij niet, en als ik een mijner bedienden een uur
vrijaf gaf, werd dit vaak tot een halven dag gerekt.
Tellen doet dit volk nog zeer primitief. Met behulp
van vingers en teenen tellen zij tot twintig. Een tik op den
pols en elleboog brengt hen nog wat verder, maar dan
wordt het moeilijk een nog hooger getal aan te duiden.
Zij steken in dat geval eenige keeren alle vingers en teenen
in de lucht en roepen
hierbij uit: „Botangké!",
hetgeen „veel"
beteekent.
Hun eigen leeftijd
kennen zij in het
geheel niet. Nu behoeven
zij zich hierover
niet erg druk te
maken, aangezien de
meesten toch niet oud
worden. Stokoude
menschen, zooals
onze Westersche
maatschappij die kent,
komen onder dit
boschvolk sporadisch
voor. Wij ontmoetten
te Boven-Digoel betrekkelijk
weinig
Papoea's, die op
leeftijd waren, en ik
herinner mij niet, er
ooit een gezien te
hebben, die geheel
grijs was.
De „Babikopf" der boschbewoners,
(Missiefoto uit Z>N.G>)
*) Deze Maleische benaming voor zon, welke zij waarschijnlijk van de vogeljagers
hebben overgenomen, wordt speciaal in een gesprek met vreemdelingen gebezigd.
135