Untitled - Stichting Papua Erfgoed

trachten dan in hun huizen te vluchten, voor zoover zij
niet van te voren in het bosch een goed heenkomen hebben
gezocht en beantwoorden de attaque vervolgens met een
regen van pijlen. Meestal echter worden zij geheel
overrompeld en levert zoo'n hongitocht eenige „koppen"
op, terwijl bovendien enkele vrouwen en kinderen worden
ontvoerd.
Soms en wel speciaal in het Karwarga- en Mappigebied,
wordt de strijd geheel of gedeeltelijk op het water
gevoerd. De aanvallers komen in dat geval plotseling met
eenige prauwen, bemand met krijgers, van achter een
landtong te voorschijn, teneinde een vijandelijke „vloot" of
kampong te attaqueeren. Ook de vrouwen doen aan dezen
strijd mee en vuren, in de boot zittend, onder luid gegil de
mannen aan. Deze laatsten staan, achter hun schilden
verdekt opgesteld, in de prauwen en schieten zoo hun geheelen
pijlenvoorraad op hun tegenstanders af. Tenslotte tracht
de aanvallende partij dan te landen en wordt de strijd op
den beganen grond voortgezet.
Nu de Papoea's, zelfs die uit het Mappi- en Karwargagebied,
de „tooverkracht" van onze karabijnen hebben
leeren kennen, zullen zij niet meer lichtvaardig tot een
aanval op een militaire patrouille overgaan. In den beginne
was dit geheel anders en ook nog eenige jaren geleden moesten
onze soldaten in het bovengenoemde gebied altijd op zoo'n
overrompeling voorbereid zijn. Door het groote verschil
in bewapening echter kunnen de wilden nooit iets tegen
onze geregelde troepen uitrichten en zij wagen het derhalve
niet meer den strijd met de militairen aan te binden.
Toch komen onze patrouilles nog weieens met hen in botsing,
bijvoorbeeld tijdens een strafexpeditie.
Genoemde expedities moeten namelijk van tijd tot tijd
uitgezonden worden om aan de lange reeks van snelpartijen
in het Boven-Digoelgebied een einde te kunnen maken.
Deze snel- of hongitochten komen, hoewel het vaak
tegengesproken wordt, immers nog herhaaldelijk in de
onderafdeeling voor, terwijl ook de anthropophagie (menschen
eten) hier nog geregeld plaats heeft.
Ofschoon het koppensnellen veelal niets anders dan
een laffe sluipmoord is — waarbij men het slachtoffer veelal
met een groote meerderheid aanvalt — getuigt dit in de
244