Untitled - Stichting Papua Erfgoed

HET is de moeite waard eens na te gaan, welke
voorstelling de bannelingen zich maakten van hun
„Indonesia." En indien ik hier de bannelingen noem,
moet men daarbij bedenken, dat zij waarschijnlijk,
of wel vrij zeker, de algemeene opvatting vertolken van een
tamelijk groote bevolkingsgroep, die na een langdurige periode
van gezagsschemering, hyperethische volksopvoeding en
gestook vanuit Moskou, het in 1926 waagde in opstand te
komen, daartoe bovendien gedreven door ontevredenheid —
onder meer over belastingaangelegenheden — door zucht tot
het verwekken van relletjes en uit nationalistische en religieuze
overtuigingen. Een opstand, die hoewel in betrekkelijk
korten tijd gedempt, toch aan een groot aantal menschen
het leven heeft gekost!
„Indonesia" nu dachten zij zich als een staat, die zich
zou uitstrekken vanaf Sabang tot en met Celebes. Het
gebied ten Oosten van dit eiland vreesden zij echter te
moeten prijsgeven, daar de bevolking hiervan volgens hen
uit te veel heterogene elementen was samengesteld, om in
één staatsverband te kunnen worden ondergebracht. De
Molukken en Nieuw-Guinea zouden dus in dat geval aan
zichzelf worden overgelaten!
Verder droomden zij van het kweeken van een
„eenheidsras", namelijk dat der „Indonesiërs", dat door
onderlinge huwelijken der bestaande rassen zou moeten
ontstaan. Degene, die evenwel van de onverdraagzaamheid
der Inheemsche rassen op de hoogte is en de geweldige
uitgestrektheid van den Indischen Archipel in aanmerking
neemt, zal inzien, dat dit een utopie is.
De Chineezen werden vrijwel unaniem door de
bannelingen als een ongewenschte bevolkingsgroep in hun
„Indonesia" beschouwd; zij wisten namelijk heel goed,
dat dit meerendeels sympathieke en nijvere volk in
doorsnede loyaal tegenover het Nederlandsche gezag staat.
Velen hunner zijn daarenboven geheel Europeesch opgevoed,
hebben een nauw contact met Europeesche kringen en
zijn door banden van vriendschap hiermee verbonden.
Men begreep evenwel in het bannelingenkamp, dat men
den Chinees als handelsman en financier in den „heilstaat"
zou moeten dulden.
274