Untitled - Stichting Papua Erfgoed

hoeveelheid geneesmiddelen in petroleumblikken verpakt
mede, teneinde bij het vinden der brigade de gewenschte hulp
te kunnen bieden.
Al spoedig was onze ijlpatrouille sergeant Gerissen en
de zijnen op het spoor. Deze waren gelukkig zoo verstandig
geweest om, op het eerste gedeelte van de route althans,
om de ioo m een paar kapsporen in de boomen te hakken.
Daar er echter ook nog oude kapsporen in dit gebied
voorkwamen, zij het dan ook van een anderen vorm,
moest bovendien voortdurend op versche schoenafdrukken
worden gelet.
Het was zaak zeer snel te loopen en zoo mogelijk
dubbele dagmarschen te maken, teneinde de vermisten
spoedig te vinden, daar iedere dag verlies een etmaal langer
honger lijden voor Gerissen en zijn menschen beteekende.
Nadat wij twee dagen lang met geforceerde marsenen
het spoor gevolgd hadden, bereikten wij een Papoeakampong.
De bewoners kwamen ons tegemoet en overhandigden onzen
patrouillecommandant een landkaart, welke Gerissen blijkbaar
onderweg was kwijtgeraakt, hetgeen ons toen, nog meer dan
ooit te voren, deed vreezen, dat de brigade hopeloos het
spoor was bijster geraakt.
Na drie dagen intensief doorloopen, waarbij wij eenmaal
door een tot manshoogte ondergeloopen gebied moesten
heen waden, deden zich de eerste oververmoeidheidsverschijnselen
gelden. Een paar „beren" waren al eens in elkaar
gezakt en liepen verder zonder bepakking mee, en ook
eenige militairen raakten langzamerhand uitgeput. Alleen de
commandant en enkele ijzervreters bleven nog geheel monter.
Ook de „pil" voelde zich niet meer honderd procent.
Mijn schoenen waren stuk en moesten met verband bijeengehouden
worden en mijn voeten waren totaal doorgeloopen.
Ondanks deze onaangenaamheden moest het snelle tempo
worden volgehouden, ja zelfs opgevoerd. Wat het echter
beteekent om met doorgeloopen voeten met een ijlpatrouille
te moeten meetrekken, heb ik toen aan den lijve ondervonden.
Iedere stap deed pijn en er scheen geen einde aan
het mijlenlange rimboetraject te komen. Als de gezwollen
voeten dan een nacht rust hadden gehad, moesten zij 's
morgens voor dag en dauw weer in de harde en gescheurde
250