Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Deze kampongs, die meestal uit een twee- tot vijftal
woningen bestaan, zijn op een opengekapt gedeelte van het
bosch gebouwd. Op dit terrein, waar de omgekapte boomen
nog kris en kras over elkaar heen liggen, is echter het
onderhout blijven staan, daar de Papoea's te lui zijn om het op
te ruimen. Men kan de huizen dan ook meestal slechts
uitsluitend over deze boomstammen bereiken, door namelijk
van den eenen stam op den anderen te stappen of te springen.
Voor de op bloote voeten loopende boschbewoners levert een
wandeling, ja zelfs een looppas over deze gladde stammen geen
bezwaar op, maar wanneer de militairen, b*v. tijdens een
strafexpeditie, een aanval op zoo'n kampong moeten doen,
ziet men als regel enkelen hunner in de struiken tuimelen.
Alleen degenen onder de Kaja-Kaja's, die reeds
meermalen contact met een patrouille hebben gehad, treden
haar bij nadering van een kampong verheugd en op
luidruchtige wijze tegemoet, waarbij zij al dadelijk om tabak
beginnen te bedelen. Meestal echter gaan zij er bij zoo'n
onverwacht bezoek met hun gezin en jankende honden van
door en betreden de soldaten een verlaten nederzetting. De
vluchtelingen houden zich dan in het oerbosch schuil en
spieden tusschen de boomen door naar wat de militairen in
hun heiligdom uitvoeren. Deze laatsten moeten hierna trachten
contact met hen te zoeken, waarbij luide uitroepen als:
„Minne, minne, tambacco nam-nam, tambacco kaimoh !*'
(komt hier, er is tabak te rooken, mooie tabak!) soms
voldoende zijn om enkele mannelijke Papoea's te voorschijn
te doen treden.
Komt er, ondanks herhaalde pogingen, niemand voor
den dag, dan moet de patrouille onverrichter zake doortrekken.
Men legt in dat geval ter kennismaking wat tabak
en lucifers onder de huizen en heeft zoodoende een volgenden
keer kans het gewenschte contact tot stand te brengen.
Het spreekt vanzelf, dat iedere patrouillecommandant
bij een allereerste ontmoeting met bepaalde Kaja-Kaja's
voorzichtig te werk moet gaan, daar dezen, in geval van een
te plotselinge nadering der soldaten, uit angst tot het
afschieten van pijlen zouden kunnen overgaan, hetgeen
noodeloos tot een bloedig treffen zou leiden. Dit zou jammer
zijn, daar er met het bezoek van zoo'n patrouille immers
een aangename kennismaking wordt bedoeld, tenzij de
229