Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Een ander deel der werkwilligen bestaat uit maandlooners
en vervult een betrekking in het Wilhelmina-
Ziekenhuis, op het kantoor van den wedana —voorheen ook op
het groote bestuurskantoor — bij de telefonie, de lichtcentrale
of bij het havenbedrijf, om al deze diensten nu maar eens
met een weidschen naam te betitelen. De maandlooners
verdienen vanzelfsprekend meer dan de landarbeiders en
200 betaalden wij in het Wilhelmina-Ziekenhuis maandsalarissen
vanaf ƒ 18.75 tot ongeveer ƒ 30.— uit, terwijl de
hoogst bezoldigde banneling op het bestuurskantoor zelfs
een inkomen van ongeveer ƒ 90.— per maand genoot.
In vroeger jaren werden aan de werkende geïnterneerden
buitengewoon hooge loonen uitbetaald. Reeds kapitein
Becking waarschuwde met klem tegen de overbetaling der
werkkrachten. Een ladangarbeider kon in dien tijd ƒ 40,—
per maand ontvangen, hetgeen naar Inheemschen maatstaf
veel te hoog is. Toen naderhand het burgerlijk bestuur te
Tanah-Merah werd ingevoerd, ging men er toe over door
middel van nog hoogere salarissen werkers te lokken. Van een
verandering van mentaliteit der op deze wijze tot werken
gebrachte bannelingen was natuurlijk geen sprake! Zoo kon,
tijdens de bestuursperiode van een der eerste assistentresidenten
van Boven-Digoel, een ladangarbeider zelfs ƒ 60.—
per maand verdienen, terwijl de bouwers van het bestuurskantoor
maandelijks liefst / go.— uitbetaald kregen.
Aan de uitbetaling van al deze hooge loonen in die
dagen is het te danken geweest, dat straatarme gedeporteerden
te Tanah-Merah „fortuin" hebben gemaakt. Alles
ging even royaal toe en het geld kon niet op. In het bannelingenziekenhuis
kregen de patiënten blikjes zalm, sardientjes
en de fijnste gekonfijte vruchten, en dat voor Inheemschen,
die met een bord rijst, groente en visch al meer dan
tevreden zijn! Ook de oud-administrateurs van het ziekenhuis,
de bannelingen Soenarjo en Soeprodjo, keerden welgesteld
van Boven-Digoeï terug.
Het maakte op buitenstaanders natuurlijk een vreemden
indruk, dat deze lieden, die als arme politieke misdadigers
naar Boven-Digoel gedeporteerd waren, eenige jaren later
bemiddeld terugkeerden. Aan den anderen kant is het
misschien een zeer doelmatige therapie, iemand tot kapitalist
151