Untitled - Stichting Papua Erfgoed

of de zelfgekapte wegen in kaart. Natuurlijk onderhouden
%\) tevens een geregeld contact met de Papoea's.
's Morgens om zes uur gaan zij in het halfduister al
op stap, marcheeren, behoudens enkele korte rustpoozen,
vrijwel den geheelen dag door en betrekken eerst in den
namiddag een bivak. Zoodra zij hiermede gereed zijn gekomen,
gaan zij zich, indien tenminste mogelijk, in een kali baden,
waarna ieder zijn eigen potje kookt.
Is de honger eenmaal gestild, dan strekken zij de moede
leden op hun leger uit en blijven nog een tijdlang bij het
zwakke schijnsel van een paar lantaarns met elkander
„doorboomen". Menigeen kijkt ondertusschen naar het spel
der vuurvliegjes of luistert naar de geheimzinnige geluiden,
die uit het oerwoud opklinken. Dan verflauwt het gesprek
en slaapt men in, zich veilig voelend onder de hoede der
uitgezette wachtposten.
Een aan den boschrand opgeslagen militair bivak.
Indien de patrouille tusschen de boomen door een groote
zonnige plek ontwaart, duidt dit op de aanwezigheid van
een rivier, van een sagomoeras (moeras, waarin sagopalmen
staan), of van een Papoeakampong met bijbehoorende ladang*
228