Untitled - Stichting Papua Erfgoed

echter onder het voortgaan plotseling omkeert, blijkt de
belangstelling voor het bezoek alom veel grooter te zijn
dan voorgewend wordt*
Nog enkele jaren geleden was het streng verboden
zonder gewapend geleide het kamp der onverzoenlijken te
betreden, doch het bleek al spoedig, dat deze maatregel
overbodig was. Bovendien vestigden de bezoekers, die,
geëscorteerd door twee grimmige soldaten met getrokken
klewang, het kamp binnenliepen, den indruk bevreesd te
Zijn, hetgeen afbreuk deed aan hun prestige en wij braken
dan ook spoedig met deze gewoonte. Alleen als er buitenstaanders
met ons meegingen, lieten wij het aan hen over
of zij een militair escorte wenschten, welk aanbod overigens
door de meesten werd afgeslagen.
In het kamp der onverzoenlijken, waar in 1934 nog
ongeveer 70 mannen huisden, bestonden toen liefst vier
verschillende politieke partijen. Iedere partij had natuurlijk
weer haar eigen leider en de verschillende leiders traden ook
hier veelal zeer onvriendelijk tegen elkander op. Ik heb in
het voorgaande echter al zóó veel over de mentaliteit der
bannelingen te Tanah-Merah geschreven, dat ik over dit
onderwerp nu kort kan zijn.
De onverzoenlijken verschillen namelijk in wezen niet
veel van de naturalisten te Tanah-Merah, alleen zijn de
eersten nog wat meer onhandelbaar dan de laatsten. Zij
wanen zich de martelaren in den waren zin des woords,
hetgeen sterk in hun brieven tot uiting komt. Zij wenschen
Zoogenaamd niets met andersdenkenden te maken te hebben,
doch schromen niet om iedere maand bij de distributie
gretig het voedsel van het Gouvernement in ontvangst te
nemen, daar zij te lui zijn om in hun onderhoud te voorzien.
Bovendien vragen velen den wedana voortdurend om
verschillende gunsten of vallen den dokter om allerlei
futiliteiten lastig. Men krijgt van de meesten hunner dan
ook den indruk, dat het comedianten zijn met een groote
dosis naïveteit en ongemanierdheid.
Hoe ongemanierd deze heeren wel tegen ons konden
optreden, bleek onder meer uit de houding, die zij aannamen,
toen wij in het jaar 1933 weer eens met onze motorboot
te Tanah-Tinggi wilden aanleggen om hun voedsel en
213