Untitled - Stichting Papua Erfgoed
Untitled - Stichting Papua Erfgoed
Untitled - Stichting Papua Erfgoed
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
duiven ophielden. Tevens werd hierbij ieder spoor van een<br />
varken of casuaris zorgvuldig gevolgd, doch wij konden<br />
dit wild practisch nimmer op deze wijze bemachtigen en<br />
lieten de sluïpjacht daarom maar geheel aan onze Papoea's<br />
over.<br />
Nooit zal ik de hulpeloosheid vergeten, die wij voelden,<br />
toen wij voor het eerst in het oerwoud souden gaan spoorzoeken.<br />
Op ieder kritiek moment trapten wij met onze<br />
spijkerschoenen op allerlei krakende takken of vielen met veel<br />
lawaai in een kuil en joegen aldus het wild steeds voor ons<br />
uit. Het kostte ons heel wat oefening, vóór wij ons voldoende<br />
snel in deze jungle konden bewegen, om een redelijke<br />
kans te hebben eens een prooi te bemachtigen. Evenmin zal<br />
ik uit die beginperiode de wanhopige blikken van onzen<br />
Papoeagids Kambat vergeten, als hij ons in het donkere<br />
bosch op eenig wild attent maakte, dat wij maar steeds niet<br />
konden ontdekken. Tenslotte greep hij dan zacht fluitend met<br />
een wanhoopsgebaar in zijn kroeshaar, verliet ons vervolgens<br />
onhoorbaar met een paar katachtige sprongen en keerde<br />
niet lang daarna, breed grijnzend, met den buit weer. Deze<br />
brave Kambat, wat heeft hij een eindeloos geduld met ons<br />
moeten hebben en wat hebben wij hem in het bosch<br />
bewonderd. Nooit stonden zijn onrustige oogen stil, hij zag<br />
en hoorde alles en van ieder geluid, hoe zwak ook, wist hij<br />
steeds de juiste verklaring te geven. Wij nieuwelingen voelden<br />
ons dan overgecultiveerde stedelingen, die, geheel vreemd<br />
tegenover de wilde, doch zoo interessante natuur staande,<br />
hier feitelijk niets konden presteeren en daarom maar aan het<br />
handje van een naakten boschbewoner moesten meeloopen!<br />
Doch al doende leert men. Na een half jaar gelukte het ons<br />
voor het eerst het wild te besluipen en niet lang hierna<br />
geraakten wij hoe langer hoe meer met de geheimen van<br />
het bosch vertrouwd, totdat wij ons er tenslotte geheel in<br />
thuis voelden.<br />
Van tijd tot tijd zagen wij de Papoea's staaltjes van een<br />
„hoogere jachtkunst" demonstreeren. Zoo heb ik eens onzen<br />
gids voor het bemachtigen van een schichtige kroonduif,<br />
die hoog in de toppen van een woudreus verscholen zat,<br />
onhoorbaar in een naburigen boom zien klimmen, waarna<br />
hij den grooten vogel van dichtbij neerschoot.<br />
77