Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Van Blankenstein en anderen hebben haar in den loop der
jaren met een bezoek vereerd.
Er is soms aan het bezoek van Hollandsche journalisten
aan Indië een zeker risico verbonden, vooral indien zij nog
nimmer vóórdien in Insulinde vertoefden. De Indischman
weet immers maar al te goed, dat een baar, die niets van de
toestanden in dit tropenland afweet en het Indische leven
geheel naar het Hollandsche afmeet, zich hier in de eerste
maanden als een kat in een vreemd pakhuis gevoelt* Het
duurt nu eenmaal geruimen tijd, alvorens de „totok" zich
dermate aan land en volk in den Archipel heeft aangepast, dat
hij over verschillende toestanden in dit gebied een juist
oordeel krijgt.
Indien er dan ook een reizende Hollandsche journalist,
die het Nederlandsche volk omtrent de toestanden in zijn
eigen koloniën moet inlichten, door deze gewesten trekt,
bestaat de kans dat hij een averechtsche beoordeeling zal
geven, die in Holland door een groot deel van het
publiek wordt aangenomen en het Nederlandsche volk eer
verder van, dan dichter bij zijn koloniën zal brengen.
Als zoo'n baar dan bovendien naar de Buitengewesten
gezonden wordt, waar het leven veel primitiever is dan op
Java, gaan zijn vergelijkingen met de toestanden in het
moederland nog meer mank. En als hij tenslotte voor een
driedaagsch verblijf op een post als Boven-Digoel terechtkomt
— en dat nog wel tijdens de oprichtingsperiode der
nederzetting — is het begrijpelijk, dat aan een zeker aantal
der verslagen weinig waarde gehecht kan worden.
Een der verslaggevers, die dan ook een geheel foutieve en
scheeve voorstelling van het leven op de deportatiekolonie
gegeven heeft, — namelijk in de „Nieuwe Rotterdamsche
Courant" van September 1928 — is de heer Van Blankenstein.
Deze journalist, die de „arme, ongelukkige" opstandelingen
— die natuurlijk veel „spijt" hadden van hun daden en in een
„hel" moesten leven — gedurig voorsprak, maakte bovendien
op zeer onsympathieke wijze misbruik van het vertrouwen,
dat het Bestuur van den post in hem stelde, door in een
onderhoud onder vier oogen den geïnterneerden de meest
dwaze dingen te zeggen en te vragen.
Hierdoor had hij het vanzelfsprekend voorgoed voor
alle na hem komende journalisten bedorven. Op verzoek der
159