Untitled - Stichting Papua Erfgoed

te bekwamen, antwoordde hij mij, dat het als voertaal in
den „communistischen wereldstaat" onontbeerlijk zou zijn!
Of de Angelsaksers, die toch immer zoo*n scherpe
„colour-line" trekken, nu erg gesteld zullen zijn op een
dergelijke belangstelling voor hun taal, valt overigens sterk
te betwijfelen.
Men studeert echter nog veel meer in het interneeringskamp:
hoogere wiskunde, hoogere mechanica, filosofie, en
dat alles, terwijl de zoo noodzakelijke vooropleiding bij
de meesten geheel ontbreekt; maar het staat natuurlijk, ook
voor den meest acerebralen tani (landarbeider) zeer geleerd,
indien er op een tafeltje in zijn kamponghuisje, meestal dik
onder het stof, een stapeltje wetenschappelijke boeken ligt.
Daar de studie der astronomie blijkbaar niet zoo vlot
ging als men zich gedacht had, verdiepten enkele weetgierigen
zich tenslotte maar in de astrologie!
Vele bannelingen schenen evenwel vergeten te zijn, dat
bestelde boeken ook betaald moesten worden, en menige
uitgever ontving de gezonden werken onbetaald terug.
Verder hielden zij 2ich den geheelen dag bezig met het
voeren van eindelooze onderlinge debatten over alle mogelijke
onderwerpen.
Ofschoon het meerendeel der gedeporteerden stuntelig
Hollandsen spreekt, laten zij zich erg op hun kennis van de
Nederlandsche taal voorstaan. Daar dit eeuwige gestotter
kapitein Becking in den begintijd van den post tenslotte
begon te vervelen, gelastte hij, dat het Maleisch de officieele
voertaal zou zijn, een voorschrift, waarover de kampbewoners
zeer gebelgd waren. Indien men dan ook dagelijks
die hortend en stootend Hollandsen sprekende geïnterneerden
moet aanhooren, kan men het op den duur niet
meer verdragen, vooral daar deze menschen gaarne mooie
volzinnen, met allerlei spreekwoorden er in verwerkt,
probeeren te gebruiken.
Er was echter een bepaald aantal gedeporteerden, dat
perfect Hollandsen sprak en hierin, of in een vreemde
taal, een goed gestileerden brief kon schrijven. De
meesten evenwel deden ook dit zeer onvoldoende en
vervielen steeds in een soort phraseologie, die meestal met
een nuchter verzoek om geld eindigde. De schrijftrant van
169