Untitled - Stichting Papua Erfgoed

op de nederzetting, kregen zij de infectieziekte echter in hevigen
graad en velen hunner stierven aan allerlei complicaties hiervan.
Ons aller vriend was de vroolijke Djaer-Papoea Sajot,
die goed kon dansen en schreeuwen, nog beter eten en die
met vies van een menschenboutje was. Eerst wilde Sajot
niet bekennen, dat hij zich weieens aan kannibalisme had
schuldig gemaakt, want hij wist heel goed, dat dit onverbiddelijk
door de strenge „Kompenie" bestraft zou worden,
doch naderhand deelde hij ons in een vertrouwelijke bui
mede, weieens een stukje menschenvleesch te hebben
verschalkt. Volgens dit heerschap is de muis van de hand-
Met menscheneters en het zoontje van den assistent-resident op de
gevoelige plaat; tweede van rechts is de Djaer-Papoea Sajot.
palm het heerlijkste gerecht. Sajot was een levendige figuur,
vol humor, die smakelijk kon lachen. Als hij lachte, moest
men onwillekeurig meedoen; dan openden zich. de dikke
lippen van 2Ïjn rasechten kannïbalenmond en kon men hem
als het ware „in de maag kijken".
Wij hebben tot nog toe niet veel medegedeeld over de
Mandobo-Papoea's, ofschoon die het dichtst bij de nederzetting
wonen. Dit komt gedeeltelijk door het feit, dat deze
120