Untitled - Stichting Papua Erfgoed

werd echter het onderhoud van dit groote opengekapte terrein
niet meer mogelijk. Een nadeel van deze ontbossching
was evenwel, dat de kans tot vermeerdering van het aantal
broedplaatsen der malariamuskieten toenam, daar deze
laatste vooral gaarne op zonnige plekken broeden. Maar, waar
wij gewend waren elders op den post den geheelen dag tegen
de hooge boomen van het oerbosch aan te kijken, gaf deze
groote vlakte wel een aangenaam gevoel van ruimte.
De nu nog in gebruik zijnde ladangs liggen ten Noorden
en ten Oosten van het kamp en langs den oever van de Kali
Digoel. Ook hierop wordt van alles met meer of minder
succes verbouwd. Het is alleen een bezwaar, dat de
lage, langs de rivier belegen gronden nog weieens worden
overstroomd.
Het aantal inwoners van het bannelingenkamp
bedraagt volgens de laatste gegevens in totaal ongeveer
565 personen, waaronder een 65-tal vrouwen en -|-: 150
kinderen — de 14 zuigelingen inbegrepen —, terwijl eind
Februari 1929 ongeveer 2100 zielen het kamp bevolkten,
waaronder ^ 430 vrouwen en 500 kinderen. Deze getallen
geven wel een indruk van de massale terugzendingen, die
in den loop der laatste jaren hebben plaats gehad, iets waarop
wij nog zullen terugkomen.
In het kamp is een eigen kampongbestuur aanwezig,
dat uit geïnterneerden bestaat en dat verantwoording
verschuldigd is aan het Gouvernement. Zelfs zijn de bannelingen
in het bezit van een eigen politie, de zoogenaamde
R.O.B., (Rust en Orde Bewaring), die bij onderlinge
geschillen moet optreden en onder de bevelen van het
kampongbestuur staat*
Indien men na een bezoek aan den post de geschiedenis
van het interneeringskamp eens doorleest, komt men,
ofschoon door den bouw van een splinternieuw kampement
Tanah-Merah tot een blijvenden bestuurspost is geworden,
tot de slotsom, dat, wat het ballingsoord betreft, de nederzetting,
als gevolg van het terugzenden van gedeporteerden
en mede door de bezuiniging in de laatste jaren, in achteruitgang
is. Speciaal door het geringer aantal zielen op het
66