Untitled - Stichting Papua Erfgoed

MEN kan zich voorstellen, dat het leven op een
post als Tanah-Merah niet altijd even vroolijk is.
Behalve de groote eenzaamheid draagt het feit,
dat wij met een deportatiekolonie te maken
hebben, niet bij tot het verhoogen van de gezelligheid.
Verder zijn de bewoners van de negorij uit zeer uiteenloopende
bevolkingsgroepen samengesteld. Men treft er
in de eerste plaats de Inheemsche bestuursambtenaren
en militairen aan, die uit allerlei deelen van den Archipel
gerequireerd zijn en welke staatsdienaren, evenals overal
elders het geval is, twee afzonderlijke gemeenschappen
vormen; dan zijn er de gestraften en verder heeft men
er te maken met het grootste contingent der inwoners,
de geïnterneerden, die eveneens uit alle mogelijke oorden
van Ned.-Indië afkomstig zijn. Het geheel vormt dan
ook een bonte maatschappij, waarin zich bovendien allerlei
Papoea's bewegen en van welke samenleving tenslotte
nog een enkele Europeaan en Chinees deel uitmaken.
De strijd tegen de eenzaamheid wordt door de inwoners
op verschillende wijzen gevoerd; de één zoekt het buitenshuis
in jagen en visschen of in het beoefenen van allerlei
takken van sport, de ander schaft zich een groote bibliotheek
aan en zit den geheelen dag thuis met zijn neus in de boeken,
zich hoogstens zoo nu en dan aan een wandelingetje langs
Digoel's dreven wagend.
Het sprak bijna vanzelf, dat menige inwoner zich na
verloop van tijd een hond aanschafte. Wat zoo'n trouwe,
bruinoogige kameraad voor den enkeling op een eenzamen
buitenpost beteekent, kan men begrijpen. Deze huisdieren,
meerendeels tot het ras der „riool-terriers" behoorende,
zijn te Tanah-Merah geïmporteerd of door Papoea's
vanuit de bosschen meegenomen. De honden der Papoea's
zijn akelig magere, schurftige beesten, die niet kunnen
blaffen en alleen maar janken. Door dit hondengehuil, dat
tot op grooten afstand hoorbaar is, werden wij in het bosch
vaak gewaarschuwd, dat wij ons in de buurt van een
Papoeabivak bevonden.
Ook katten, met of zonder knobbelstaart, indertijd
door enkele postbewoners meegebracht, behooren tot de
viervoetige bewoners van Tanah-Merah, terwijl er boven-
70