Untitled - Stichting Papua Erfgoed

medicijnen te brengen. Even vóór het bereiken van den
steiger namelijk sloeg de motor, wegens een machinedefect,
plotseling af en dreigde de boot door den sterken stroom te
worden meegevoerd. De bestuurder wist echter nog bijtijds
een lange lijn uit te gooien, die midden tusschen een groep,
op den oever zittende, bannelingen terechtkwam, waarop ik
hun toeriep het touw te grijpen en de boot naar den oever
te trekken.
Zij voelden hier evenwel niets voor, staken geen vinger
uit en keken lachend het touw na, dat langzaam tusschen
hen door gleed, om tenslotte, toen onze boot op drift raakte,
in een uitbundig gelach uit te barsten 1
Daar het motordefect eerst na ruim een half uur
verholpen kon worden, dreven wij de rivier over een grooten
afstand af, totdat wij er eindelijk in slaagden de machine
weer op gang te krijgen en terug te keeren.
Na deze onbetamelijke geste der bannelingen voelde
ik er vanzelfsprekend zeer weinig voor nog aan land te gaan
om spreekuur voor hen te houden, liet alleen den voorraad
medicijnen aanvullen, en besloot dan ook tijdens de
navolgende voedseldistributie rustig aan boord te blijven
rijsttafelen. Al waren wij, medici, als landsdienaren aangewezen
om deze menschen te behandelen, toch behoefden
wij ons geenszins door hen te laten bespotten en brutaliseeren,
om hun hierna weer ten dienste te staan.
Het feit, dat ik mij na dit gebeuren niet meer beschikbaar
stelde om ziekenrapport voor de onverzoenlijken te
houden en mij instede daarvan vlak voor hun oogen aan een
rijsttafel „bezondigde" , was echter niet naar hun zin en zij
deden hierover dadelijk hun beklag bij den bestuursassistent.
Volgens hun opvattingen toch behoefden zij zelf
nimmer eenige beleefdheid tegenover ons, landsdienaren,
in acht te nemen en moesten wij desalniettemin ten allen
tijde voor hen klaar staan, zoo niet, dan zouden zij zich wel
„recht" verschaffen en dit zoo noodig door middel van een
ingediende klacht „hoogerop" zoeken ! *)
Op een goeden dag wilde ik juist met den wedana onze
gebruikelijke wandeling door het kamp maken, toen een
magere, onooglijke en zeer onsympathiek uitziende gedepor-
) Volgens de raededeelingen van Zentgraaff in „de Java-Bode' van 8 Jum 1936
is iets dergelijks eveneens aan den huidigen Digoel-arts overkomen.
214