Untitled - Stichting Papua Erfgoed

DE eerste exploratie van het Boven-Digoelgebied had
in het jaar 1905 plaats, toen de Kali Digoel door
den gouvernementsstoomer „Valk" over een afstand
van ongeveer 540 km opgevaren werd. Men
bereikte bij die gelegenheid een punt, dat nog 30 km
bovenstrooms van het huidige Tanah-Tinggi ligt.
De daaropvolgende militaire verkenning van deze streek
geschiedde in het jaar 1909. Men had toen den gouvernementsstoomer
„Zwaluw" gecharterd, voer de Kali Digoel
en haar zijrivieren op en bracht deze stroomen in kaart.
Weer eenigen tijd later werd op den linkeroever der
Digoelrivier de post Assike gesticht, waarover later in dit
boek zal worden gesproken.
In de tweede helft van het jaar 1926 werd in verband
met de vele sneltochten, die in dit gebied plaatsgrepen,
vanuit Merauke een patrouille gewapende politie naar
de Boven-Digoelstreek gezonden. Deze brigade werd
vergezeld door den officier van gezondheid Kalthofen en
stond onder commando van den bestuursassistent Marks,
die als oud-onderofficier een zeer eervolle militaire loopbaan
achter den rug had. Naar aanleiding van de gunstige
rapporten dezer patrouille is naderhand, mede in verband
met de groote moeilijkheden om te ontvluchten, het heuvelterrein
rondom Tanah-Merah door onze Regeering als
ballingsoord uitgekozen.
Reeds langen tijd vóór deze exploraties was het Boven-
Digoelgebied door vogeljagers betreden, die, belust op den
ruilhandel in paradijsvogels, erheen trokken. Het waren
voornamelijk Chineezen, die in Merauke huisden. Zij rustten
een paar maal per jaar een expeditie naar de Boven-Digoelstreek
uit, voeren er met motorbooten heen en lieten de Papoea's
met geleende geweren de paradijsvogels schieten. Soms
dwongen zij de wilden de vogels gratis af te staan en veel
noodeloos bloed vergieten was hiervan het gevolg. Volgens
de mededeelingen der boschbewoners maakten de vogeljagers
zich ook meermalen aan vrouwenroof schuldig en
zoo'n expeditie liep dientengevolge vaak op een kleinen oorlog
uit. Daar onze Regeering de handelingen dezer menschen
nooit kon controleeren, waren zij in de diepe binnenlanden
oppermachtig en konden niet voor hun wandaden verant-
22