Untitled - Stichting Papua Erfgoed
Untitled - Stichting Papua Erfgoed
Untitled - Stichting Papua Erfgoed
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
last beginnen te krijgen van hun isolement, en het is<br />
dan ook een verstandige maatregel van de Regeering, dat<br />
alle militairen en een enkele burger om het jaar moeten<br />
worden afgelost. Boven-Digoel is in dit oplicht met vrijwel<br />
geen anderen post in onzen Archipel te vergelijken en zelfs<br />
militairen, die jarenlang in de binnenlanden van Sumatra<br />
of Borneo hebben vertoefd, ondervinden te Tanah-Merah<br />
vaak hinder van de eenzaamheid. Dit oord heeft immers<br />
geen achterland en er is nergens een pad naar een naburigen<br />
post. Patrouillebezoek vanuit een andere nederzetting komt<br />
niet voor, terwijl een geregelde postlooper evenmin bestaat.<br />
Theoretisch zou men met Merauke, de eenige belangrijke<br />
kustplaats in Z.-O. Ned. Nieuw-Guinea, via de Kali Digoel<br />
en de Bianrivier een verbinding tot stand kunnen brengen,<br />
doch in dat geval zou er nog heel wat aan het tusschen<br />
beide stroomen in gelegen, mijlenlange Papoeapad verbeterd<br />
moeten worden, alvorens een postbode dit traject veilig<br />
zou kunnen afleggen. Verder heeft men te Boven-Digoel<br />
in doorsnee slechts twaalf keer per jaar een bootverbinding<br />
met de buitenwereld. Met een andere negorij<br />
bestaat er, zooals dit op vele nederzettingen elders wel het<br />
geval is, geen tusschentijdsche postprauwencommunicatie.<br />
Voorts is het achterland van Tanah-Merah zeer dun bevolkt<br />
met boschbewoners, waarmede, tot nu toe althans, nog maar<br />
een gering contact is verkregen. Behalve de eenzaamheid<br />
is de ongezellige sfeer, die het leven in een deportatie-oord<br />
met zich brengt, oorzaak van het feit, dat sommige postbewoners<br />
zich te Tanah-Merah tenslotte niet thuis gevoelen.<br />
Zooals ik reeds eerder memoreerde, hadden wij in het<br />
jaar 1933 slechts acht keer per jaar een bootverbinding met<br />
de beschaafde wereld. De verwende inwoners der groote<br />
centra van Nederlandsch-Indië of onze landgenooten in<br />
Holland kunnen onmogelijk beseffen wat dat beteekent.<br />
Waar men elders al moppert wanneer de courant een kwartiertje<br />
te laat bezorgd wordt of de vliegpost een paar dagen<br />
over tijd is, zal men kunnen begrijpen, hoe eenzame Digoelklanten<br />
naar hun zeswekelijksche post hunkerden. Niet<br />
lang nadat de boot binnen was, werd een groote mand met<br />
brieven en couranten bij de inwoners thuisbezorgd. Natuurlijk<br />
vloog een ieder in een oogwenk zijn brieven door en<br />
92
Change language