Untitled - Stichting Papua Erfgoed

ekende doctoren Kalthofen, Knopius en Thierfelder werd
ingesteld, te danken, dat de bevolking dezer streek door
genoemde venerische ziekte niet geheel ten onder ging> en
momenteel is men daar dit lijden vrijwel de baas.
De vraag, of een bepaalde ziekte onder de Papoea's in
het Boven-Digoelgebied voorkomt, is overigens niet zoo
eenvoudig te beantwoorden en wel, omdat het contact met
deze boschbevolking, speciaal ten Westen van Tanah-Merah,
nog zeer beperkt is. Men moet, wat het zoeken van dit
contact aangaat, ook min of meer voorzichtig te werk gaan.
Ik denk hierbij onder meer aan Bengké, het machtige
opperhoofd van een Papoeastam, wonende ten Westen van
Tanah-Tinggi, die, onder leiding van drie gidsen, met zijn
volgelingen een bezoek aan Tanah-Merah was komen brengen.
Na een kort verblijf op den post werd hij zwaar ziek. Hij
weigerde halsstarrig zich in het ziekenhuis te laten
opnemen en bleef liever, omringd door zijn getrouwen en aan
regen en wind blootgesteld, in het gras liggen. Na enkele
dagen evenwel werd onze vriend toch door eenige makkers
het ziekenhuis binnengedragen, en toen ik hem onderzocht,
bleek hij een dubbelzijdige longontsteking en pleuritis te
hebben. Zijn toestand ging zienderoogen achteruit en vlak
voor z,ijn dood kwamen zijn wanhopige stamgenooten bij
mij met het verzoek, hem weer naar het bosch te mogen
terugbrengen, hetgeen ik vanzelfsprekend toestond. De
hoofdman stierf spoedig, nadat hij ergens in de jungle was
neergelegd. Het onaangename van deze geschiedenis was,
dat mij werd ten ïaste gelegd, dat ik den boschbewoner
door toedienen van geheime middelen zou hebben gedood.
Na een paar dagen kwam dan ook een tot de tanden
gewapende deputatie Papoea's bij mij thuis aanzetten, met het
verzoek hen in het oerwoud te willen vergezellen. Zij wisten
namelijk nog een patiënt voor mij, ergens ver weg in het
oerbosch, en daar ik getoond had zoo'n „knap" dokter
te zijn, moest ik maar met hen meegaan. Zij verzochten mij
hierbij zeer uitdrukkelijk mijn karabijn thuis te laten en
vooral geen militair geleide aan te vragen l Men kan zich
indenken, dat ik spontaan voor deze al te vriendelijke invitatie
heb bedankt, en toen ik om dit naïeve verzoek in een lach
schoot, had dit een algemeene vroolijkheid der bezoekers
ten gevolge. Het bleek echter naderhand, dat zï) niettemin door
89