Untitled - Stichting Papua Erfgoed

en bridgen doodend. Ook vele andere stoomers, die in den
loop der jaren den dienst met Tanah-Merah onderhielden,
hebben voor korteren cf langeren tijd weieens hier of daar
op de rivier vastgebeten.
Op de kali wordt den geheelen dag volle kracht
doorgestoomd en eerst tegen zonsondergang, die in
het Digoelgebied schitterend kan zijn, kijkt men naar een
geschikte ankerplaats uit.
Bij volle maan wagen sommige kapiteins het door te varen,
waarbij natuurlijk scherp moet worden uitgekeken en een
zoeklicht op den boeg moet worden geplaatst. Zoodra
echter het anker uitgeworpen is, wordt het eerst recht
genoeglijk aan boord en brengt men, onder het genot van
een koelen dronk, in een gezellige stemming met elkaar den
avond door. Vlotte menschen zijn de officieren van de
gouvernementsstoomers en vele dezer rondborstige zeelieden
leert men gedurende een lang verblijf op een oord als
Boven-Digoel des te meer waardeeren. Zij vormen met
recht de schakel tusschen de beschaafde wereld en allerlei eenzame
en verafgelegen posten en tijdens hun kort verblijf in zoo'n
negorij heerscht er dan ook een feestelijke stemming, die voor
de Digoel-bewoners ongeveer eenmaal per maand weerkeert.
Slechts diegene, die zelf weieens in zijn leven op een volkomen
geïsoleerde nederzetting in de Buitenbezittingen in Indië
vertoefd heeft, weet wat een bootbezoek voor postbewoners
beteekent; vele Europeesche bewoners van de groote Soendaeilanden
kunnen zich echter, ook na een jarenlang verblijf
in onzen Archipel, van het leven in zoo'n uithoek niet de
minste voorstelling maken.
Den eersten avond van de Digoelvaart besloten wij, na een
rumoerig kaartpartijtje in de messroom, vóór het te kooi
gaan nog even een kijkje op het voorschip te nemen. Het
schip lag midden in de kali voor anker en gierde langzaam
met den stroom mede. Hoe gaarne zouden onze blikken bij
het zwakke maanschijnsel door het groene gordijn langs
den kalioever heengeboord hebben, om te zien wat hierachter
leefde. De met slingerplanten begroeide woudreuzen
van het oerbosch geleken bij deze spaarzame verlichting
op fantastische monsters, die dreigend de behaarde armen
naar ons schuitje uitstrekten, vertoornd over het verstoren
81