Untitled - Stichting Papua Erfgoed

stelligen indruk gekregen, dat de Papoea's, ondanks ziekte
en onderlingen strijd, in hun eigen omgeving de gelukkigste
menschen ter wereld zijn.
Men beweert vaak, dat Papoea's niet in een vreemd land
kunnen aarden. Ook wij konden dit verschijnsel een enkele
maal constateeren. In de latere Digoeljaren reisden zij namelijk
soms met Europeanen naar elders mede of werden door
dezen ïn Ambon achtergelaten. Al die Papoea's kregen
na korteren of langeren tijd heimwee naar hun geboorteland
en trachtten op alle mogelijke manieren aan geld te komen voor
de terugreis, hetgeen practisch altijd gelukte. Bij aankomst
van den gouvernementsstoomer te Tanah-Merah leefden
zij dan geheel op en begonnen reeds van verre hun
„dommen en onbereisden" collega's op den oever luidkeels hun
reiservaringen toe te schreeuwen. Dit slag Ambon-Papoea's
was overigens bij de postbewoners niet erg gezien; het waren
meerendeels extra luie,
mooi aangekleede, voorname
heeren geworden,
die zich hoog boven
iederen arbeid verheven
voelden*
Reeds eerder is vermeld,
dat de Papoea's
het baden een bezigheid
vinden, die zij liever
aan andere volkeren
overlaten. Ofschoon zij
te midden van water
leven, vinden zij het
nemen van een bad een
overbodige luxe. Zij zijn
dan ook allen zeer vervuild
en de modder zit
hier en daar stevig aan
hun huid vastgebakken,
hetgeen blijkbaar geen
bezwaar is om zich
gezond en opgewekt te
gevoelen. De vrouwen
Vrouwen met kaar baby's, die in netten
op den rug gedragen worden, op patrouille.
131