Untitled - Stichting Papua Erfgoed

WIJ hadden zes zendelingen en een missionaris
op de verschillende posten in het Zuidoosten
der Molukken afgewet, een reisgezelschap, dat
volgens den kapitein van den gouvernementsstoomer
stormweer beloofde. En inderdaad, reeds dagenlang
baande zich de „Reiger" stampend en slingerend, dan
weer plotseling met den neus omlaag duikend, een weg
door de huizenhooge golven der Alfoeren-Zee. Iedereen,
uitgezonderd de bemanning, was zeeziek. De enkele geïnterneerden
en dwangarbeiders bestemd voor Boven-Digoel, de
soldaten, die hen moesten bewaken, allen lagen onmachtig
op het benedendek. Van tijd tot tijd zagen wij het
tragi-comische tafereeltje, dat een soldaat door een paar
dwangarbeiders naar beneden gedragen werd, waarop de
kapitein uit voorzorg de karabijnen met scherpe „piepers"
en de klewangs van de toch zoo zieke militaire wacht
maar inrekende. Men kan in dit opzicht nooit voorzichtig
genoeg zijn l
En wij, de twee ambtenaren ter inspectie en schrijver
dezes, lagen wit om den neus, geheel apathisch, in een paar
luierstoelen op het benedendek en verwenschten om beurten
den heksenketel, waarin ons notedopje zich bevond.
Daar stond plotseling, de zeemansbeenen vast op het
hellend dek geplant, de kwieke, bruingebrande kapitein voor
ons en schreeuwde ons toe: „Kom toch eens gauw een
verdieping hooger kijken, de kust van Nieuw-Guinea is
in zicht!"
Wij voldeden aan de vriendelijke uitnoodiging van den
kapitein, strompelden, ons links en rechts vastgrijpende,
de smalle trap naar de commandobrug op en namen veiligheidshalve,
met het oog op chronische en zeer onaangename
antiperistaltische neigingen van de maag, maar gauw een
plaatsje aan de verschansing in. Hoe wij echter over deze,
in den Zuidoostmoesson zoo stormachtige watermassa
heentuurden, van een kustlijn viel niets te bespeuren.
„Jullie moesten je maar eens gauw een bril laten aanmeten,
landrotten!", liet de Ouwe er lachend op volgen, „kijk nu
eens goed daar aan bakboord !"
Weer tuurden wij in de aangewezen richting, doch het
eenige, dat ons opviel, was de bruine tint, die het zeewater
26