Untitled - Stichting Papua Erfgoed

plaatselijk en gewestelijk bestuur, ja zelfs rechtstreeks bij
de Regeering, indienen; klachten, waaraan, tenminste in geval
van een krachtig bestuur, natuurlijk nimmer gehoor wordt
verleend. Men leze in verband hiermede het hoofdartikel
van Zentgraaff in „de Javabode" van 8 Juni 1936, waarin
deze bekende Nestor der Indische journalisten over enkele
recente „Digoelklachten" zijn licht doet schijnen.
Verder werden tot aan het jaar 1933 in het bioscoopgebouw
filmvoorstellingen voor de kampbewoners gegeven,
tegen entree van slechts 7V2 cent voor de mannen en 2V2 cent
voor de vrouwen.
Tenslotte liggen vlak bij het kamp twee voetbalterreinen,
waarop de bannelingen zich geregeld kunnen oefenen.
Het beste bewijs van de goede behandeling, die de
geïnterneerden te Boven-Digoel genieten, is wel het feit,
dat er meermalen door lieden, wier interneeringstijd voorbij
is, het verzoek wordt gedaan om langer te mogen blijven
doorwerken, teneinde nog wat extra-geld voor hun terugkeer
te kunnen verdienen. Aan vele dezer verzoeken kon onder
meer in verband met de bezuiniging niet worden voldaan. De
geïnterneerden Kressan en Idroes echter, die respectievelijk
op het groote bestuurskantoor en aan de haven werkten, zijn
nog jarenlang na de intrekking van hun interneeringsbesluit
op Tanah-Merah werkzaam gebleven.
Indien het inderdaad zóó slecht op Boven-Digoel zou
Zijn, als door tegenstanders van de interneeringsidee weieens
wordt beweerd, zou het toch niet voorkomen, dat een banneling
ook maar één uur langer dan noodtg is op dezen post zou
willen vertoeven.
Een ander typeerend feit is, dat mij liefst door drie
ex-geïnterneerden, allen werkloos te Batavia, vóór mijn
vertrek naar Boven-Digoel, verzocht is als huisjongen met
mij te mogen meegaan. Zelfs is door enkele werklooze
oud-bannelingen in de jaren 1932—'33 aan het Bestuur op
Java het verzoek gedaan om weer op Boven-Digoel te mogen
gaan werken! Dit alles wijst toch niet op een verschrikkelijk
bagno, zooals politieke vijanden der Regeering het veelal
willen voorstellen, en alle fantastische verhalen over onheusche
behandeling der gedeporteerden zijn dan ook geheel uit de
lucht gegrepen!
157