Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Het doel was de nieuw aangekomen bannelingen met
vaandel, muziek en zang van boord te halen en voort te
helpen, dus inderdaad een lofwaardig streven. Spoedig
echter kregen de comité-leden onderling oneenigheid en later
moesten de pas gearriv eerden zich zelf maar zien te redden.
Omstreeks dienzelfden tijd werd de „Coöperatie Boven-
Digoel" opgericht, welke een behoorlijk werkkapitaal van
het Bestuur kreeg en waarvoor zich onmiddellijk een groot
aantal geïnterneerden opgaf. De kampbewoners stelden
een bestuur samen, bestaande uit een voorzitter, vice-voorzitter,
secretaris, penningmeester en een aantal commissarissen,
en achtten het noodzakelijk hiernaast een directie
en bovendien nog een raad van toezicht in het leven te
roepen. Tot voorzitter werd de gedeporteerde Soeprodjo
gekomen. Het doel van de coöperatie was op papier weer niet
kwaad, namelijk om gemeenschappelijk artikelen in te koopen
en weer te verkoopen, van de winst de behoeitïgen te
steunen en scholen op te richten.
Als filiaal werd kort hierop een „Landbouw Coöperatie"
ingesteld, welke tot doel had collectief het bosch open te
kappen, ladangs aan te leggen en te bebouwen, de opbrengst
gezamenlijk te verkoopen en onderling te verdeelen, dus
communisme in het klein.
Zelfs stichtte men als tweede filiaal nog een slachterij,
welke onder auspiciën van den geïnterneerde Mardjohan
kwam te staan.
De afloop van al deze coöperaties was echter niet fraai;
de particulieren onder de bannelingen beconcurreerden
de coöperators, er ontstond onderling oneenigheid, er werd
door een bestuurslid geld verduisterd en tenslotte ging de
heele zaak failliet!
Niet lang hierna werd weer iets nieuws opgericht en wel
de „Centrale Raad Digoel", waarvan Sardjono voorzitter werd,
terwijl Soemantri de functie van voorzitter der „Executieve"
op zich nam. Men wilde bij die gelegenheid kampongraden
instellen, waaruit weer een en twintig personen in den
centralen raad zouden moeten worden gekozen. De onderstand,
dien de bannelingen van het Bestuur ontvingen, zou
dan in een gemeenschappelijke kas moeten worden gestort en
de centrale raad zou het door de leden te verrichten werk
zelf regelen en de salarissen uitbetalen.
180