Edda vertaling van Frans Berding - Welkom - Germaans Genootschap

De Edda, Frans Berding:
zijt niet zoo heldhaftig als Hagen was. Wanneer gij zoo dapper waart
als die beide broeders, zoudt gij heengaan om uw zuster te wreken."
Hamdir antwoordde haar:
--"Hebt gij den moed van Hagen ook zoo geprezen, toen zij Siegfried
doodden in het bosch? Zijn moordenaren lachten, terwijl gij bij het
lijk zat, maar gij hoordet het niet. Zoo lief had u Goenther! En gij
dacht Atli te verderven door Erp en Eitel te dooden, maar gij hebt u
zelve niet veel voordeel gedaan. Wel waren de knapen spoedig geslacht,
maar nu hadden wij met hem onze zuster kunnen wreken."
En Sorli zeide:
--"Gij betreurt uwe broeders, maar, Goedroen, door uw schuld stortten
zij zich in den strijd. Spoedig zult gij ook ons beklagen, want wij
rijden onzen ondergang te gemoet en zullen, ver van u, vallen. Geef
ons de wapenen van de duitsche vorsten,--gij hebt ons geprikkeld tot
den strijd."
Goedroen lachtte en ging in de kamer. Daar haalde zij uit de kisten
de helmen van de koningen, en bracht de pantsers aan de zonen. Toen
stegen zij te paard en Hamdir zeide:
--"Ik zal niet meer naar moeder wederkeeren, maar door de Gothen
worden gedood. Goedroen, dan kunt gij tegelijk voor Zwaanhilde en
voor uw beide zonen het doodsmaal bereiden."
De beide koningskinderen reden heen en Goedroen bleef zorgenvol in
de zaal achter en weende. Zij dacht aan den droevigen ondergang van
haar geslacht, en zij zeide tot zichzelf:
--"Ik heb aan drie haardsteden gezeten en drie mannen gehad, maar
Siegfried was mij de liefste van allen. Hem hebben mijn broeders
gedood, en nog meer droefheid bereidden zij mij, toen zij mij aan Atli
gaven. Ik wilde de woeste Hunnen ter wraakneming roepen, maar ik kon
voor de wandaad geen boete verkrijgen. En ik moest mijn kinderen het
hoofd afhouwen. Morrend ging ik naar het strand om den vloek van het
noodlot af te wasschen. Maar de golven verzwolgen mij niet: zij droegen
mij naar een nieuw land om te leven. Daar trouwde ik met een derden
man en ik verwachtte vertroosting, toen ik een kind kreeg, dat met
Jonakers kinderen mijn schatten en geslacht kon beschermen. Zwaanhilde
was mij de liefste van alle meisjes, Zwaanhilde glansde in Goedroens
zaal, zooals de schitterende zonnestralen glanzen. Ik had ze met
goud gesierd en met schoone gewaden omhangen, voor ik ze naar het
land der Gothen zond. Daar heb ik het hardste leed moeten dragen:
zij hebben het blonde hoofd van mijn Zwaanhilde door paardenpooten
in het stof gestampt. Mij brandt weer de pijn van toen zij Siegfried
© Het Germaans Genootschap, Wintermaand 2010 Pag. 108/135