Edda vertaling van Frans Berding - Welkom - Germaans Genootschap

HELDENSAGEN
De Welandsage:
De Edda, Frans Berding:
Er was een koning in Zweden, die Nijdhod heette. Twee zonen had hij,
en ene dochter, wier naam Bodwild was.
Ook leefden daar terzelfder tijd drie tooverkundige bergbewoners. Zij
waren broeders. De oudste heette Slagfid, de tweede Egil en de derde
Weland. Zij waren gewoon op sneeuwschoenen te loopen, en maakten
jacht op wilde dieren.
Eens kwamen zij in Wolvendal en bouwden er zich een huis dicht bij
een water, dat Wolvenmeer genoemd werd. Op zekeren dag, vroeg in den
morgen, dat de drie broeders op jacht waren gegaan, kwamen over het
uitgestrekte Zwartwoud meisjes uit het Zuiden gevlogen. Zij droegen
helmen op het hoofd en zochten of er ook ergens werd gevochten. Toen
zij niets zagen, zetten zij zich aan het strand van Wolvenmeer neder,
en sponnen er de kostbare draden van het lot. Hare zwanenkleeren lagen
in de nabijheid, want zij waren Walkuren. Twee van haar waren dochters
van koning Lodwer: de zwaanwitte Ladgud, en Herwor, de Alwijze. De
derde echter was Aalrune, de dochter van Kiar, koning van Walland.
Toen de drie broeders terugkwamen uit de bergen, en de vrouwen zagen,
namen zij haar mede naar hunne woning. Egil koos Aalrune, en vleide
zich aan haar blanken boezem neer; Slagfid nam de zwaanwitte Ladgud,
en Herwor, de derde, omhelsde Weland. Zij bleven zeven winters lang bij
elkaar. Maar in den achtsten winter voelden de vrouwen een rusteloos
verlangen naar haar eigen werk, en in den negende kon niets haar
weerhouden. Een groot verlangen om te zoeken waar gevochten werd
dreef de helmdragende meisjes het Zwartwoud in. En toen op zekeren
dag de drie broeders waren uitgegaan ter jacht, vlogen de vrouwen
heen. Herwor was de laatste, die heenging, en vóór zij ging fluisterde
zij, rondom zich ziende in den voorhof:
--"Wie straks uit het bosch komt zal geen blijheid beleven."
Vermoeid van de jacht keerden eindelijk de drie broeders uit het woud
in hunne woning terug. Zij vonden alle zalen verlaten,--zij liepen
naar buiten, liepen naar binnen, overal zoekend liepen zij rond.
Toen ging Egil naar het Oosten om Aalrune te zoeken,--naar het Zuiden
ging Slagfid om te zien of hij Ladgud ook vond. Maar Weland bleef in
Wolvendal, eenzaam. In fijn-gesmeede sieraden vatte hij edelsteenen,
reeg aan banden van boombast ringen van goud en wachtte, hopend,
dat zijn blonde Herwor zou wederkeeren.
© Het Germaans Genootschap, Wintermaand 2010 Pag. 61/135