Edda vertaling van Frans Berding - Welkom - Germaans Genootschap

De Edda, Frans Berding:
Toen weende Siegrune zeer. Helgi echter zeide tot haar:
--"Kom, Siegrune, wees sterk, gij hebt ons geholpen, en helden vreezen
toch niet voor den strijd."
Siegrune echter weende, en snikkende sprak zij:
--"Ach, kon ik de dooden weer ten leven wekken, en toch eeuwig blijven
bij u."
Helgi nam Siegrune tot zich, en zij waren zeer gelukkig en hadden
zonen.
Helgi echter werd niet oud. Want Band, de zoon van Hagen, droeg een
offer aan Wodan op en smeekte hem om wraak voor den dood van zijn
vader. En Wodan leende hem zijn speer. Op zekeren dag nu vond Band
zijn zwager Helgi in een groot bosch, dat Bandland heette. Daar
doorstak hij Helgi met de speer.
Toen reed Band naar den Liefdesberg om aan Siegrune de tijding van
Helgi's dood te brengen. En hij zeide tot haar:
--"Het is een groot verdriet voor mij, zuster, u het leed mede te
deelen, dat ik u aandoen moest. In Bandland viel dezen morgen de
edelste held, die ooit op aarde geleefd heeft."
Siegrune antwoordde:
--"Als vloeken vallen op u neer alle eeden, waarmede gij aan Helgi
trouw hebt gezworen: bij den vlammenden lichtboog van den regen en
bij de harde rotsen van de zee. Stil zal het schip staan, waarop gij
zult varen, hoe hevig de wind ook waaien moge. Het paard, dat gij
berijdt, sta pal, als de vijand u op de vlucht vervolgt. Stomp worde
het zwaard, dat uw hand zal zwaaien, tenzij het blikseme tegen uw
eigen hoofd. Wanneer ge als een wolf in het wilde woud, huilend van
honger, rond zoudt sluipen tot uw tong de koude lijken likte,--dan
ware mijn doode Helgi gewroken."
Band echter sprak tot haar:
--"Het schijnt, dat uw zinnen geschokt zijn, zuster. Waarom wenscht
gij uw broeder zooveel onheil toe? Wodan was het, die u zulk een
jammer aandeed, Wodan, die twistrunen onder verwanten wierp. Kom,
ik bied u roode ringen en uitgestrekte landstreken aan. De helft van
mijn rijk zal ik u geven, aan u en uw zonen, opdat gij leven kunt
als een vorstin."
© Het Germaans Genootschap, Wintermaand 2010 Pag. 78/135