Edda vertaling van Frans Berding - Welkom - Germaans Genootschap

Hoe Dagdrager Goudvreugde verwierf:
De Edda, Frans Berding:
Wodan, de Veelwijze, zat als wachter voor den lichtburcht in het
hooge Noorden, waar Goudvreugde de gevangene van den winter was.
Een hoog en stevig gestapelde omgording van ijs, die Dondergeschal
heet, staat rondom den burcht,--een vlammende gloed van doodsvuren,
door Wodan uit de ledematen van den Ruischreus gebrand, laait er
rondom. Ze zijn sterk genoeg om stand te houden zoo lang de wereld
staat. En om beurten houden Gierig en Gulzig, de wilde honden, de
wacht tot de goden vergaan zijn.
Eens had een vreemdeling den brandgloed doorbroken en naderde den
burcht, waar bedelaars niet lang blijven kunnen. Maar deze liet zich
door Wodan niet weren. Want zijn oogen hadden iets schoons gezien,
en zoet scheen het hem toe te mogen toeven in de gouden zaal.
Koeltewind noemde hij zich, toen de wachter zijn naam vroeg: Lentekoud
en Strengkoud waren zijn voorvaderen. Hij wenschte wel te kunnen
binnengaan in de zaal, waar het mooie meisje Goudvreugde woonde, die
de dochter was van Slaapdoorn's zoon. En hij vroeg aan den wachter
of er geen kost was voor de nimmer slapende honden, waardoor ze,
vretend, vergaten hun wacht.
Veelwijze sprak toen:
--"Op Mimirs hoogen boom, die een dak van wolkig loof breidt over
heel de wereld, woont Weerhaan in schitterenden schijn. Beide zijn
wieken als gebraden bouten zouden een kost zijn, waardoor de honden,
vretend, vergaten hun wacht."
Toen vroeg hem Koeltewind of er geen wapen was, waarmede hij Weerhaan
naar het land van Hel kon zenden.
Veelwijze antwoordde:
--"Treftwijg is het wapen, dat Weerhaan kan dooden. Bij Sinmara diep
onder de harde aarde ligt het gesloten achter een negenvoudig slot."
Koeltewind wilde nu weten, of wie er heen ging om die roede te rooven,
ontkomen kon;--en welke gave Sinmara vroeg als geschenk.
--"Wel kan ontkomen," kreeg hij ten antwoord, "wie erheen gaat om de
roede te rooven, als hij de leemgele Aardevrouw geeft wat weinige
winnen. In Weerhaans vleugel is een zon-gouden veder. Wie haar die
meebrengt als een geschenk, wil zij het wapen zeker geven."
Vol verlangen keek Koeltewind naar Goudvreugdes slot: aan alle zijden
© Het Germaans Genootschap, Wintermaand 2010 Pag. 5/135