Edda vertaling van Frans Berding - Welkom - Germaans Genootschap

De Edda, Frans Berding:
hier heen. In Duitschland is dat anders: daar is op de scholen het
Nibelungenlied, waarin de oude sage der Nevelingen een nieuwen vorm
vond en tot groot nationaal ridderepos werd, gemeen goed van het volk,
leesstof op scholen; en de wensch van Schiller, dat het tragische
vergaan van het aan goden verwante geslacht een dramatische vervorming
mocht beleven, heeft meer dan een te vervullen getracht.
Toch waren,--'t is reeds gezegd--de Noorsche goden ons niet
vreemd, want zij waren onze eigen goden, en de middeleeuwsche
Nibelungendichter deed zijn lied in Nederland geboren worden:
Siegfried,--onze Zegevrijt....
Behalve de bewondering voor de poëzie der oude Nooren bracht de
liefde voor een geestesleven, dat ook in onze landen eenmaal welig
was, mij er toe de Edda-liederen in het Nederlandsch te bewerken. Wat
tien eeuwen aan verandering brachten aan de mentaliteit van ons wezen
weerhield mij van een vertaling.
_De Godenliederen_ volgen elkander in de volgorde der groepen van
Lente-, Zomer-, en Herfst- en Winterzangen.
De aarde bevindt zich in de macht van den winter als de zonnegod
haar ziet. Hij tracht zich met haar te vereenigen, en de bruiloft
van zon en aarde is de lente in Bloesemenland. In den winter was er
geen onweer: de dondergod was zijn hamer kwijt, maar na lentebegin
haalt hij hem terug. Dan komt de zomer met menigvuldige onweders,
maar ook met de warmte van de zon, die het graan doet rijpen. Als de
zon haar hoogsten stand heeft bereikt, nadert de tijd van den herfst:
de tijd van godenondergang. Maar de herleving mag worden verwacht,
als in de nieuwe lente de zon opnieuw de aarde zal verwerven. Dat
is het mysterie van eeuwige jeugd en wederkeer. Fluisterde Wodan
dit geheimzinnige woord in Balder's oor,--was dit het woord, dat
winterreus Stormsterk niet kende?
Ondergang en opstanding is de oude, eeuwig-jonge wijsheid, te gelijk
het mysterie van het bestaan. En dit mysterie ging van de godenliederen
over in de helden-sagen, waaraan het opkomen en vergaan van geslachten
ten grondslag ligt. De Welsingen, met Siegfried als heldenkind,
stammen van Wodan, en de gunst van den hoogen God ging met Siegfried
op de Nevelingen over. Maar Nevelingen vergaan, en als de laatste
afstammelingen van het geslacht door Gothenhanden vallen, staat Wodan
aan de zijde van de nieuwe menschheid, die meer aan de geschiedenis,
dan aan de sage behoort. Wodan was de God, en Siegfried het godenkind
der sage. En als het razende Noodlot Siegfried en Goedroen en alle
verwanten van beiden heeft gedood, verrijst het historische geslacht
der Gothen. In de laatste fragmenten der eddaïsche heldenzangen
wordt Diederik van Bern genoemd: "Diederik en Goedroen klaagden
elkander hun rampspoed." Zoo loopt er als het ware een lijn van de
© Het Germaans Genootschap, Wintermaand 2010 Pag. 119/135