Edda vertaling van Frans Berding - Welkom - Germaans Genootschap

De Edda, Frans Berding:
Godenmythen door de heldensagen naar de geschiedenis: de idee van
ondergang en wederkeer.
_De zending van Skirnir_, den zonnegezant, moge het eerste der
lenteliederen zijn. Gerda, de Aarde, bevindt zich in de macht van
de winterreuzen, door Wodan als wintergod en de beide doodshonden
bewaakt. In het volgende lied is haar verblijf door een omgording
van ijs en door den vlammengloed der morgenvuren als van een
doodenbrandstapel omgeven.
Freyer, de jonge lentezonnegod, zag en beminde haar en hij zond zijn
bode om haar voor zich te verwerven. Gerda-Aarde erkent de macht van
de zonnewarmte en de heerlijkheden, welke de liefde van Freyer haar
geven zal na al de jammerlijkheden van winterwee, en de bruiloft
wordt in Bloesemenland gevierd.
In het lied van _Dagdrager en Goudvreugde_ gaat Freyer zelf uit
om het aarde-meisje voor zich te werven. Goudvreugde is Freya, als
godin van de aarde, die zich in het gouden graan verheugt. Zij is
voorgesteld als de dochter van Slaapdoorn, d. i. van den winter. Zooals
de slaapdoorn-treftwijg (zie het motief in de teekening) des avonds
alle wezens steekt, "opdat ze rusten zouden", zoo steekt in den nacht
van het jaar de winter de aarde in slaap. De sluimerende winteraarde
is de dochter van Slaapdoorn, en hij voert macht over haar,--zooals
Gerda de dochter was van Gymir, d. i. van de winterzee, waaruit de
aarde ontsproot, en in gevangenschap leefde.
Ook hier houdt Wodan-Wintergod als wachter den lichten Freyer tegen, en
hun strijd--de strijd tusschen lente en winter--is, op echt noorsche
wijze, voorgesteld als een vragen- en antwoordenspel. Daar komt
ter sprake, wat de lente van den winter: Dagdrager van Goudvreugde,
scheidt: de ijsomgording, Wodan's wakende doodswolven en de wintervuren
van den noordelijken hemel.--Weerhaan, die boven op den wereldboom zit,
is de zon. Zijn gouden veder, de zonnestraal, moet eens in de aarde
zijn weggezonken vóór Sinmara, de aardevrouw, de treftwijg geeft die
de aarde in slaap gestoken houdt, en waarmede Weerhaan gedood kan
worden, zooals Balder gedood wordt door den misteltak, die in den
winter groeit. De vleugels van den gedooden Weerhaan is een kost,
waardoor de honden, die Goudvreugde bewaken, hun wacht vergeten. Wie
Goudvreugde bevrijden en voor zich verkrijgen wil moet de vleugels van
Weerhaan aan de honden geven,--wie Weerhaan dooden wil moet treftwijg
hebben,--wie de treftwijg wil verkrijgen moet Weerhaan's zongouden
veder aan Sinmara geven, of met andere woorden: wie Weerhaan dooden
wil--moet Weerhaan dooden! Gaf hier de oude dichter op wonderlijke
wijze aan hoe zwaar de strijd is tusschen lentezon en winteraarde,--of
bedroog zijn lust tot vertoon van mythologische kennis zijn wijsheid?
Freyer, de zon, is de heer van de warmte en het nieuw-ontluikende
© Het Germaans Genootschap, Wintermaand 2010 Pag. 120/135