Edda vertaling van Frans Berding - Welkom - Germaans Genootschap

De Edda, Frans Berding:
lag Ruischkolk, waaruit de twaalf Hagelstroomen ontsprongen, die
het geheele noordelijke deel van Wijde Gaping vulden met ijs. Doch
uit Vuurland vlogen vonken over, en zij gaven warmte aan het ijs,
dat afdroop. Daaruit ontstond het eerste leven, Ruischreus, en hij
voedde zich met de melk van de koe, die Vochtrijk heette, en ook uit
ijs geboren was. De koe, de vruchtbare, likte aan de ijsblokken,
en daaruit kwam Buri, de Barende, op de wereld, wiens zoon Borr,
de Geborene, was. Van dezen waren Wodan, Will en Wei de zonen. Zij
doodden Ruischreus en schiepen uit hem hemel en aarde en zeeën, en zij
maakten Midgaarde in het midden en plaatsten er boomen in en gras,
en daarboven slingerden zij de lichtende schijven aan den hemel en
gaven haar banen en ordenden den dag en den nacht en maanden en jaren.
Toen verlangden de goden naar goud, dat stamt uit het diepe waterrijk,
en de noodlotsvrouwen stegen op uit de ondergeheimenissen van de
wereld. Met de begeerte naar goud kwam zondenschuld, het leed
van de menschen, die op aarde geschapen waren, strijd, oorlog,
broedermoord. Tegen de goden stormden de Wanen ten strijde, en de
Reuzen bouwden hun een burcht, maar vroegen de goud-lichte Freya als
loon. Toen daverde Thonarr's hamer zijn toornige slagen neer op de
krachten, die naar vernietiging streven.
Ook in Asengaarde, waar de goden eens zoo gelukkig waren geweest,
kwam afgunst en moord: Loge's nijd deed den blinden Hader Balder
dooden. Het was stormentijd, wolventijd, vóór de wereld vergaat.
Wodan had aan Mimir's bron een oog geofferd, om te mogen drinken van
het wijsheidswater, en de Wanen hadden Mimir gedood en zijn hoofd
naar de Asen gezonden. Wodan mompelt met Mimirs hoofd, wanneer hij
vragend staat voor het wonderlijke gebeuren der dingen.
Reeds nadert de godenschemering, het wereldeinde is nabij. De wolven
in IJzerwoud zijn groot gegroeid, Helderwits hoorn roept de helden van
Walhalla ten strijde voor de goden. Van alle kanten uit den diepen
grond en uit den hoogen hemel is de vernietiging losgebroken. Wodan
wordt verslonden door den wolf, die zijn banden verbrak, Freyer vecht
met den zwarten Rook uit het Zuiden, en valt,--Thonarr strijdt met
de wereldslang, en beiden vallen. De wereld is ten einde,--'t is
winter-eeuw.
Maar weer komt de lente van een nieuwen tijd, eeuwig groen groeit op
de aarde. Nu zal er altijd vrede zijn, en de arend aast niet meer op
lijken, maar op de visschen van de zee. De goden komen op de Velden van
Geluk: Widar, de wreker van Wodan, zijn vader, en Vali, die, één nacht
van den winter oud, Balders dood gewroken heeft, en Moed en Kracht,
de zonen van Thonarr, die Mjölnir bezitten, en Balder zelf en Hader,
die nu in goede gezindheid leven, en Henir, die als gijzelaar van de
Asen bij de Wanen was en nu wederkeert onder de goden. Zoo zijn weer
© Het Germaans Genootschap, Wintermaand 2010 Pag. 127/135