Edda vertaling van Frans Berding - Welkom - Germaans Genootschap

De Edda, Frans Berding:
leven, hij is de meester van de koesterende zonnestralen, hij is
lentedrager, Dagdrager. Voor hem is de aarde bestemd en Goudvreugde
verwachtte hem sinds lang.
Het Freyermotief, met den naam van den zonnegod in runen (germaansche
letterteekens) er boven, is de zonne-ever met de gouden borstels op
den rug.
_Hoe Thonarr zijn hamer terugkreeg_, is het lied van den eersten
donder. De dondergod was zijn hamer kwijt, en Thrym, (d. i. die veel
geraas maakt), de vorst van de Dorstigen,--de winterreus hield dien
hamer onder de harde winteraarde verborgen. Dat wist Loge te vertellen,
de slimme god van het vuur, die in Freya's wolkige vederenkleed vooruit
was gevlogen naar Reuzenland: zoo gaat het schemerige weerlichten in de
samengepakte wolken aan den komenden donder vooraf. Thonarr verkleedt
zich als Freya, de lichte godin, en gaat naar Thrym, den reus. Loge, de
listige, vergezelt hem. Bij het bruidsmaal, dat de reus hun aanbiedt,
eet Thonarr twee ossen, en drinkt hij drie emmers mede leeg,--gulzig,
zooals de wolken van een zich samenpakkend onweer alle dampen van de
aarde opslurpen. Dan breekt het onweer los: Thonarr is weer in het
bezit van den hamer.--De Noorsche humor durfde met den populairen
dondergod, die de beschermer van de menschen, want groote vijand van
de reuzen, van de brutale krachten in de natuur is, wel eens lachen.
Het Thonarr-motief is de hamer, Mjölnir, waarmede de dondergod op de
reuzen beukt, van den rondslingerenden bliksem omgeven en Thonarr's
naam staat er boven. Het reuzenmotief: de gapende muil, waar de
tanden in staan als rotsen om een afgrond. De reuzen zijn de woeste
elementen, de tot ontzaggelijke menschwezens gemaakte vormen van het
berggevaarte. Zij heetten in het oud-noorsch: Jotnar d. i. eters,
Vraten, Thursen, Dorstigen.
Het motief van Loge: de opflikkerende vlam, waarboven in runen de
naam: Loge.
In _Dwerg Weetal wil vrijen_ is Thonarr de goede god van de landbouw,
de weldoener van de boeren. In den winter, toen hij op reis was--'s
winters als er geen onweer is, was Thonarr altijd in het Oosten de
reuzen aan 't bevechten--had een van de dwergen, die onder de aarde
wonen (Innewoonds zonen, zie Vermomde en Roodspeer) macht gekregen
over het zaad, dat de dochter van Thonarr is. De hard bevroren bodem
hield alle groeikracht gevangen. Zoodra Thonarr terugkwam ging de
dwerg tot hem, meenende, dat hij de bruid wel van den vader krijgen
zou. 't Was tegen het aanbreken van den dag, 't was in de lente, de
morgen van zomertij. De oolijke god hield den dwerg aan den praat, tot
de zon over de heuvelen scheen, en de zon doet de dwergen versteenen,
zoodra ze op hen schijnt. Zoo verdwijnen de spookgestalten voor het
licht, zoo verliest de winter zijn beangstigende macht over het leven.
© Het Germaans Genootschap, Wintermaand 2010 Pag. 121/135