Edda vertaling van Frans Berding - Welkom - Germaans Genootschap

De Edda, Frans Berding:
aan hem te zullen geven, maar ik verlang een anderen man. Ik vrees de
woede van mijn vrienden, omdat ik de wensch van mijn vader weerstreef,
en omdat ik aan Hadubrant deed weten, dat hij mij even onverschillig
is als het kind van een kat. Hadubrant zal nu wel spoedig komen. Ach,
Helgi, daagt gij hem uit ten strijde, of--ontroof hem de bruid."
Helgi had Siegrune zeer lief. En deze bekende, dat zij ook hem beminde,
dat zij hem alleen liefhad, reeds vóór zij hem zag.
Toen sprak Helgi tot haar:
--"Siegrune, wees niet bevreesd voor de woede van Hagen en voor de
bedreigingen van uw bloedverwanten. Gij zijt nu mijn mooie meisje,
heb daarom geen angst voor den geweldigen Hadubrant. Want ik zal met
hem strijden."
Toen zond Helgi boden uit over landen en zeeën om uit verren omtrek
de krijgslieden op te roepen, en hij gaf hun overvloedig geld mede
om onder de helden en hun zonen te verdeelen.
Al spoedig kwamen van alle kanten honderden mannen op van goud
schitterende schepen aan. Helgi vroeg of men de schepen en de mannen
geteld had. Maar de zoon van een koning zeide:
--"Het zou lang duren eer alle schepen geteld waren, die volbemand met
krijgers in de Pijlsond liggen. Er zijn zeker twaalfhonderd moedige
mannen,--maar in Hoogland staan er nog wel de helft meer. Zij allen
zijn klaar om den koning te volgen. Hevig zal er gevochten worden!"
Toen de morgen aangebroken was, de tenten op de schepen waren
neergehaald, en alle helden ontwaakt waren, werden de zeilen aan
de knarsende katrollen geheschen. Men roeide de schepen buiten de
haven met zulk een kracht, dat de randen der schilden rammelend tegen
elkander stieten, en op de open zee gekomen, zeilde de geheele vloot
als een vlucht vlugge vogels weg van het land.
Spoedig echter stak een hevige storm op. Hooggaande golven sloegen
luid tegen den boeg van de schepen, zooals de branding tegen bergen
beukt, en heel de zee was een dreigende deining. Toen liet Helgi de
zeilen strijken van de hooge masten, maar boven op de wolken verscheen
Siegrune, bedaarde den storm en het woelende water en redde de schepen
van den koning, toen zij dicht bij Rotsenland gekomen waren.
Rustig zeilde de vloot door den avond verder en naderde Schildhoogte,
Daar zaten op een berg de zonen van Grijswolk en zagen hoe de schepen
recht op hun land aanhielden. Goentmond, een van hen, sprong op
zijn paard en rende den berg af naar het strand, om te zien wat er
© Het Germaans Genootschap, Wintermaand 2010 Pag. 75/135