Edda vertaling van Frans Berding - Welkom - Germaans Genootschap

De Edda, Frans Berding:
versloegen, mij steekt weer de smart als de slang die Goenther stak,
mij snijdt het in het hart, als toen zij Hagens hart uitsneden."
Toen doorstak Goedroen zich met een zwaard en zeide:
--"Mijn Siegfried, kom nu op uw vlugge grauwe ros tot Goedroen
gereden. Weet gij nog, Siegfried, wat wij tot elkander zeiden, toen wij
beiden zaten op het bed? Mijn held, gij zoudt eens van Hella tot mij
komen, of ik van de aarde tot u. Edelen, richt een hoogen brandstapel
op, dat de vlammen langs den hemel lekken. Daar wil ik verbranden,
daar wil ik mijn gemartelde hart verbranden."
Toen stierf Goedroen. En de koningskinderen reden door de vochtige
bergen en zochten voor Zwaanhilde wraak. Ook Erp was uitgereden,
geheel alleen, hij was zonder te morren ter wraakneming uitgereden. Hij
ontmoette zijn beide broeders en zeide tot hen:
--"Aan lafaards wijst men den weg tevergeefs."
De broeders hoonden hem en zeiden:
--"Bastaard! Waarin zoudt gij ons kunnen helpen, bruine Neveling?"
Zij trokken de zwaarden uit de scheeden, en zwaaiden ze tot groote
vreugde van de doodsgodin. En zij doodden Erp, en de strijd was zoo
geweldig, dat het hun een derde deel hunner krachten kostte.
Toen reden zij verder, een weg van verschrikking. Ten westen van den
burcht, aan een galg, slingerde bloederig heen en weer in den wind
Zwaanhildes verleider, een vreeselijk lokaas voor ravensnavels. In
de zaal van den burcht echter was een gegons van drinkers, en deze
bemerkten niet, dat er paarden gekomen waren, vóór de torenwachter
op den hoorn blies. Toen snelden zij naar Ermanrik en zeiden:
--"Wat zullen wij doen? Daar kwamen machtige mannen, geduchte
strijders, wier zuster door uw paarden vertrapt werd."
Ermanrik echter grinnikte, greep naar zijn baard, dronk eens van den
beker en wilde zijn strijdkleed niet nemen. En terwijl hij den beker
van de eene hand in de andere nam, zeide hij:
--"Ik zal gelukkig zijn Sorli en Hamdir tot gasten te hebben. Ik zal
ze met boogpezen binden en de laatste verwanten van Gibichs geslacht
aan de galg hangen."
Daar stond een sterke man in de zaal. Hij had slechts één oog en het
was Wodan en hij zeide:
© Het Germaans Genootschap, Wintermaand 2010 Pag. 109/135