Edda vertaling van Frans Berding - Welkom - Germaans Genootschap

De Edda, Frans Berding:
Hij bleef drie nachten bij haar, en zij bestegen hetzelfde
bed. Siegfried echter trok het zwaard Gram uit de scheede en legde
het scherpe staal tusschen hen beiden in.
En hij kuste haar niet, en nam haar niet in zijn armen, en hij lag
naast haar, zooals een kind naast moeder ligt.
Brunhilde sprak tot hem:
--"Goenther, wat moet dat beteekenen?"
Siegfried-Goenther antwoordde haar:
--"Er is bepaald, dat ik aldus mijn bruiloft zal vieren, of anders
sterven zal."
Toen nam hij een ring van haar aan, en gaf haar een ring, dien Fafner
had bezeten. En hij reed terug door het vuur naar Goenther, en toen
hij bij hem gekomen was verwisselde hij met hem van gedaante. Daarna
reden zij weder naar het land van koning Gibich en Brunhilde werd er
de vrouw van Goenther.
Op zekeren dag gingen Goedroen en Brunhilde naar de rivier om te
baden. Brunhilde nu waagde zich het verste in den stroom. Toen vroeg
Goedroen haar wat dat beduiden moest. Brunhilde antwoordde:
--"Waarom zou ik mij hierin wel aan u gelijk stellen en in al het
andere niet? Mij dunkt, dat mijn vader veel machtiger was dan de
uwe, en dat mijn man zeer veel heldendaden deed, en door het vuur is
gereden. Uw man echter was knecht bij koning Helperik."
Goedroen was zeer vertoornd en zeide:
--"Gij zoudt wijzer doen te zwijgen, dan mijn man te beleedigen. Iedere
man meent, dat niemand op de wereld zoo voortreffelijk is als
hij,--maar u past het niet mijn man te beleedigen, want hij is uw
eerste echtgenoot, en hij doodde Fafner en reed door het vuur, waar
gij dacht koning Goenther te zien. En hij lag naast u op uw bed en hij
nam u een ring van den vinger en dien ring kunt gij hier herkennen."
Brunhilde zag den ring, dien Goedroen aan de hand droeg, en zij
herkende hem. Toen verbleekte zij alsof zij dood was, en ging heen
en zeide heel den avond geen woord meer, en zij zat buiten.
Daar klaagde zij:
--"Ik wil Siegfried, het heldenkind, in de armen hebben,--of anders
© Het Germaans Genootschap, Wintermaand 2010 Pag. 91/135