HENRYK PAJĄK PROSTO W ŚLEPIA Lublin 2007 ... - W Sercu Polska

1968 roku została ona wyrzucona z PZPR na fali wojny „Chamów" i „Żydów",
kiedy jako pracownik naukowy Uniwersytetu Warszawskiego jawnie
opowiedziała się za „komandosami" Michnika, Szlajfera i pozostałych
pieszczochów PRL. Wraz z prof. Zakrzewską w Trybunale zasiadł wtedy prof.
A. Zoll. Tak oto powołano i zabalsamowano kolejną agendę do
„konstytucyjnego" pacyfikowania gojów „tego kraju".
W gronie 15 sędziów obecnego Trybunału Konstytucyjnego, troje pochodzi
jeszcze z rekomendacji nieboszczki Unii Wolności:
— Jerzy Ciemniewski, jeden z ważniaków klubu parlamentarnego Unii
Demokratycznej - Unii Wolności w latach 90. To właśnie Ciemniewski, ma
się rozumieć „szlachcic jerozolimski", przewodził latem 1992 roku
komisji, która oskarżyła rząd Jana Olszewskiego o działania mające
doprowadzić do destabilizacji najwyższych władz państwowych, czyta] -
ujawnienia listy konfidentów. Ale kto jeszcze pamięta rolę Ciemniewskiego
w tym zamachu stanu, dokonanym pod pretekstem zapobiegania... zamachowi
stanu?
- Teresa Dębowska-Romanowska: w 1991 roku kandydatka do Senatu z listy
Unii Demokratycznej;
-Janusz Niemcewicz, w latach 1993 - 1997 poseł Unii Wolności, potem
wiceminister „sprawiedliwości" przy minister Hannie Suchockiej z tejże
UW, na koniec „dożywotniej" ambasador w Watykanie.
Sześć kolejnych miejsc w Trybunale Konstytucyjnych obsadzili
„postkomuniści" czyli lewactwo przechrzczone na socjaldemokrację.
Zawdzięczali te awanse dominacji żydokomuchów w poprzedniej kadencji
Sejmu.
Wspomniany „Apel" zrodził się w okresie dyskusji o składzie
dziewięcioosobowych Rad Nadzorczych Telewizji Polskiej i Polskiego Radia.
Apel sygnowali mędrcy jerozolimscy nieprzerwanie w dwóch już pokoleniach
zawiadujący od 1945 roku wszelkimi mediami w Polsce. Uznali więc całkiem
słusznie, że ten staż, ich bolszewicki okupacyjny profesjonalizm w
terrorze umysłów, nie może zostać zmarnowany przez odmłodzoną ekipą
mędrców jerozolimskich. Rządzić muszą mediami oni, a konkretnie -
„autorytety intelektualne" z sitwy Unii Wolności, recydywy KOR, z PO i
reszty agend mędrców Syjonu. Była to więc ich nacyjna, wewnętrzna wojna
klanów. Konieczność oddania im władzy w mediach argumentowali nie wprost,
byłoby to bowiem wbrew zasadom tych krętaczy. Zawsze podchodzę
przeciwnika od tyłu lub z boku, „z flanki", nie patrząc mu w oczy,
zwłaszcza w oczy milionów ogłupionych tubylców „tego kraju". W „Apelu"
stwierdzali z namaszczeniem, że nadeszła oto niepowtarzalna historyczna
okazja, by wreszcie odpolitycznić władzę nad mediami, to znaczy powierzyć
ją właśnie im - wybitnym fachowcom i twórcom
AŻ DUSZNO OD TROPIKALNYCH
193
kultury. Do obydwu Rad - Telewizji i Radia, powinno ich zdaniem wejść po
trzech przedstawicieli. I to jakich!
- reprezentantów Państwa Polskiego i pracowników przedsiębiorstw;
reprezentanci kultury narodowej i dziedzictwa narodowego będący gwarantem
realizacji misji mediów publicznych oraz reprezentanci środowisk
twórczych i gospodarczych, decydujących o sukcesie telewizji i radia
publicznego.
Ma się rozumieć - zwłaszcza „środowisk gospodarczych". Na tym nie
poprzestali. Opracowali szczegółową instrukcję ustalającą tryb wyboru
owych gigantów kultury i gospodarki: