HENRYK PAJĄK PROSTO W ŚLEPIA Lublin 2007 ... - W Sercu Polska

Matactwo rzecznika i przekaziorów „mendialnych" polegało na wspólnocie
działania. Rzecznik „powołał komisję", która okazała się nie komisją
tylko „grupą mężczyzn" bez uprawnień komisji, ale „mendia" mianowały
tamto zgrane „trio" za komisję i powołały się na jej „orzeczenie" o tym,
że w świetle dostępnych dokumentów nie podlega wątpliwości fakt świadomej
tajnej współpracy ks. Stanisława Wielgusa ze Służbą Wywiadu w latach 1973
-1978.
5 S. Karczewski. Tamże.
282
UKAMIENOWALI ABP STANISŁAWA WIELGUSA
Tak oto wyrok zapadł mocą autorytetu „komisji" powołanej przez rzecznika
praw obywatelskich i „w świetle dostępnych dokumentów". Czegóż by jeszcze
potrzeba, aby dać rozkaz: „Ognia!" licznym plutonom egzekucyjnym
medialnych mend?
Owa „komisja" czy - jak sprostował sam rzecznik - „grupa mężczyzn", nie
dokonała żadnych badań archiwalnych, bo nie miała na to żadnych szans
czasowych, a zwłaszcz takowych zamiarów. Wszystko co mogła zrobić, to
pobieżnie przejrzeć świstki znajdujące się w teczce abp Wielgusa.
Otwarcie to przyznał ks. Węcławski w wywiadzie dla Gazety Wyborczej":
- My jednak nie mieliśmy dokonać oceny tych dokumentów. Poproszono nas
jedynie o ich przejrzenie i przekazanie rzecznikowi opinii o ich
zawartości, tak żeby mógł on podjąć decyzję, jak ma postąpić.
Tak oto, rzecznik praw obywatelskich niemal fizycznie przyłożył rękę do
medialnego ukamienowania abp Wielgusa. Tak było w czasach najbardziej
mrocznego dziesięciolecia rządów sowieckiej żydobolszewii w Polsce, kiedy
w kręgach sądowych i prokuratorskich żydowskich morderców panowało
powiedzenie: „Dajcie mi człowieka, a paragraf się znajdzie". No i znalazł
się. Wzorce były gotowe, wypróbowane już przed dziesięcioleciami.
Zakładając, że w tej trójce „badaczy", ks. Węcławski i Z. Nosowski byli
dyletantami w zakresie kwerend archiwalnych, to takiego usprawiedliwienia
nie można przypisać prof. Paczkowskiemu, m. in. członkowi Kolegium IPN.
Zachował się jednak jak dyletant, albo jak świadomy uczestnik niszczenia
abp Wielgusa. Porównajmy jego postawę z opisem metodologii prac historyka
nad dokumentami. Oto w Biuletynie IPN wypowiedział się prof. Andrzej
Chojnowski - szef Zakładu Historii XX wieku w Instytucie Historycznym
Uniwersytetu Warszawskiego:
- My doskonale wiemy, że te dokumenty trzeba weryfikować, poddawać
procedurze krytyki źródeł. Jeżeli nawet te materiały policyjne posiadają
swoją własną specyfikę, to aż tak bardzo nie odbiega ona od innych
źródeł, z którymi mamy do czynienia, żebyśmy zapomnieli o elementarnych
zasadach naszego zawodu.
Zespół /„grupa"/ powołany przez J. Kochanowskiego nie podjął najmniejszej
próby takiej weryfikacji „z zachowaniem elementarnych zasad naszego
zawodu".
UKAMIENOWALI ABP STANISŁAWA WIELGUSA
283
Pomijając wymienione tu rażące „błędy w sztuce" bycia rzecznikiem praw
Obywatelskich i błędy w sztuce weryfikacji źródeł historycznych, nie
można pominąć faktu, iż Janusz Kochanowski dopuścił się jawnego
naruszenia prawa, ponieważ zlecił szperanie w teczce biskupa bez jego
zgody /!!/. Co więcej
- bez pytania o taką zgodę! Do takiego naruszenia prawa i tzw. dóbr
osobistych Arcybiskupa, nie dopuściła się Kościelna Komisja Historyczna.