HENRYK PAJĄK PROSTO W ŚLEPIA Lublin 2007 ... - W Sercu Polska

Kupiecki, a jak niektórym wiadomo, jeżeli „kupiecki" to fachowiec
wypróbowanej marki i nacji. „Kupiecki" był wtedy dyrektorem Departamentu
Polityki Bezpieczeństwa MSZ. Z samej nazwy tego departamentu wynika
swoisty oczopląs - jest to departament raczej politycznego bezpieczeństwa
samego MSZ, niż polityki bezpieczeństwa Polski.
Rozmowy nadzorował wiceminister spraw zagranicznych Witold Waszczykowski.
Od tego momentu ruszyła w polskojęzycznych mediach dyskretna kampania
lobbingowa na rzecz tarczy. Włączono do tej kampanii liczne profesjonalne
centra lobbingowe, a także niektóre „polonijne" organizacje za oceanem.
Organizacje te działają na zlecenie gigantycznych korporacji
zbrojeniowych w USA, nie liczących się z pieniędzmi. Jednym z kierunków
lobbingu było stwarzanie w Polsce wrażenia, że wszystkie główne centra i
partie polityczne w Polsce są „za tarczą". Drugi kierunek prania mózgów -
bagatelizowanie skutków przyszłej konfrontacji rakiet z antyrakietami.
Trzeci, to wmawianie Polakom, że tarcza to parasol antynuklearny nad ich
głowami.
Polacy natomiast nigdy nie dowiadywali się i nie dowiadują o
potencjalnych skutkach takiej konfrontacji, a co gorsze, o iluzorycznoobronnych
skutkach takiej konfrontacji.3
3 Jedynym pismem, które udostępniło swoim czytelnikom „Raport WTO", była
„Tylko Polska" z 22 lutego 2007.
PROPAGANDOWE BZDURY O ZALETACH „TARCZY"
233
Obraz jest diametralnie inny, gdy wniknąć w szczegóły. W szerszy kontekst
amerykańskiej doktryny „obrony" antyrakietowej.
W grudniu 2002 roku prezydent Bush podpisał rozporządzenie nr 23 w ramach
National Security Presidential Directive, stanowiącą podstawę prawną dla
stałych naziemnych baz pocisków antyrakietowych. Rozporządzenie to
dotyczyło jednego z wszystkich siedmiu elementów projektowanego systemu
obrony przeciwrakietowej USA. Dotyczyło tylko lądowego systemu obrony w
ramach całego siedmioczłonowego systemu, nadzorowanego oraz integrowanego
przez Missile Defence Agency /MDA/. Cały system składa się z systemów:
morskiego, kosmicznego, taktycznej obrony wojsk, dział laserowych
umieszczonych na pokładach statków wojennych, sieci wczesnego
ostrzegania, systemu tzw. interceptorów. System naziemny otrzymał
specjalną nazwę jako Ground - Based Midcours Defence /GMD/. Z samej nazwy
systemu naziemnego wynika, że ma on stanowić lądową tarczę obrony USA
poprzez taką lokalizację baz antyrakietowych, która obejmie swym
zasięgiem /„okiem"/ cały glob z kilku punktów. W tym planach przewidziano
trzy bazy antyrakie-towe, z czwartą ewentualnie usytuowaną na terenie
Japonii. Pociski wystrzelone z tych baz powinny trafić każdą rakietę
wystrzeloną przeciwko terytorium USA w środkowej fazie jej lotu - stąd
nazwa „Midocours". Oznacza to, że antyrakieta powinna dopaść wraży pocisk
nieprzyjaciela w ciągu kilkunastu minut od chwili jego wystrzelenia,
czyli od momentu, kiedy silnik nośny pocisku przeciwnika zakończył pracę,
ale rakieta mknie dalej. Dokładniej - dopaść go przed oddzieleniem od tej
rakiety specjalnych pułapek i wabików, w które są takie rakiety
wyposażone dla zmylenia lotu antyrakiety.
Dotychczas istnieją dwie bazy antyrakietowe - na Alasce i w Kalifornii.
Tą trzecią ma być baza w Polsce. Bazy w Kalifornii i na Alasce przy
wsparciu rakiet Standard - 3 ulokowanych na okrętach, miały stworzyć