HENRYK PAJĄK PROSTO W ŚLEPIA Lublin 2007 ... - W Sercu Polska

Źródła półoficjalne podawały, że odpalono w Zatoce Perskiej ponad 150
Patriotów. Nie podano, ile wywieziono do USA „niewypałów", które nie
wystartowały z wyrzutni! Skudy skutecznie uderzały w bazy amerykańskie, a
dodać należy, że nie wystrzeliwano Patriotów do tych egzemplarzy Skudów,
których lot podpowiadał, że upadną na pustyni.
W rezultacie tego blamażu Patriotów, siły amerykańskie wdrożyły systemy
rakietowe o kryptonimach Thaad o 150 - 200 kilometrach zasięgu i ERNIT -
następcę Patriotów, niszczącego cel samą swoją energią kinetyczną.
Na przekór takim wynikom „nasi" specjaliści przekonują nas do parasola z
Patriotów. To dyletanci? Raczej przekupieni najemnicy, którym z
wewnętrznych kieszeni garniturów wystają źle ukryte czeki dolarowe.
I wreszcie temat skutków kolizji antyrakiet z rakietami balistycznymi.
„Nasi" je minimalizują jak tylko mogą. W przeddzień warszawskiej
delegacji szefa amerykańskiej obrony przeciwrakietowej generała Henry
Oberinga i podsekretarza do spraw polityki zbrojeniowej w Pentagonie -
Erica nomen omen Edelmana 18 kwietnia 2007 roku, żydoniemiecki „Dziennik"
powoływał się na „Amerykanów", że niebezpieczna może być tylko strefa w
promieniu 500 metrów od bazy. Tymczasem wspominany tu „Raport WTO"
podawał, że ten sielankowy obraz jest daleki od prawdy. Rozbite szczątki
rakiet spadną na obszarach Europy jako „brudne bomby" o skażeniu nie do
usunięcia przez dziesiątki lat. Pośrednim dowodem na niebezpieczeństwo
„brudnych" odłamków, jest propozycja lokalizacji radaru w Czechach daleko
od Pragi. Z dwóch powodów: odłamki zagrożą stolicy Czech, a co jeszcze
ważniejsze, zagrożą ekranom stacji radarowej.
Ponurą ilustracją zagrożeń ze strony szczątków rakiet, są skutki wybuchu
rosyjskiej rakiety Proton - K, wystrzelonej z Bajkonuru 5 lipca 1999
roku. Po 325 sekundach lotu, a więc już na maksymalnej wysokości lotu
rakiety balistycznej, Proton - K eksplodował. Spadając, pokrył odłamkami
teren o obsza-
PROPAGANDOWE BZDURY O ZALETACH „TARCZY"
237
rze 10 x 90 kilometrów. Jeden z „odłamków", którego fotografia dostała
się do gazet, miał wielkość samochodu osobowego.
Oto katastrofa promu Columbia nad środkowym Teksasem. Rozpadł się na
wysokości 60 kilometrów, lecąc z prędkością 20 tysięcy kilometrów na
godzinę. Odłamki pokryły obszar dwóch stanów. Na szczęście tereny te są
słabo zaludnione, co zresztą jest wkalkulowane w przewidywany tor lotu na
wypadek katastrofy.
Komentując skutki takiego fajerwerku w wykonaniu tamtej rakiety
rosyjskiej, autor podpisujący się inicjałami J.L.W. pisał:
- Wieczorem po zmierzchu, stojąc przed domem na południu Polski
podniosłem głowę słysząc - jak mi się wydawało - dziwny odgłos.
Zobaczyłem jednak przerażający widok. Połowa nieboskłonu zamiast
gwiazdami była pokryta silnie palącymi się, lecącymi powoli na wschód
dziwnymi obiektami. Było ich wiele i były duże. Paliły się różnokolorowo,
wirowały, wykonywały spirale bądź pętle i powoli opadając leciały na
wschód. Trudno było ocenić, czy spadną w sąsiednim mieście czy za
granicami kraju. Patrzący zszokowani ludzie bezradnie chowali głowy w
ramiona. Jak nazajutrz podały media, był to nieprzewidziany upadek
sowieckiej rakiety, która po przelocie nad Europą Środkową, zakończyła
lot na terenach sowieckich. O ofiarach wtedy się nie mówiło.
Powtórzmy naszą sielankową przenośnię z poprzedniego rozdziału o tym, że
najlepiej byłoby nam obserwować loty rakiet balistycznych leżąc wygodnie